นักเขียนอิสระ ต.ต้น

เริ่มต้นใหม่ กับ นามปากกาใหม่ ต.ต้น 25 / 12 / 2557      ฝ่าฟันมาจนครบ 100 ตอนจนได้สิน่า (แต่ตอนนี้เป็นตอนที่ 101) ถ้าจะย้อนกลับไปดูตอนที่ 1 ที่เริ่มเขียน และเผยแพร่ลงในโลกออนไลน์ก็ตั้งแต่เรื่องสั้นเรื่อง ฝน เมื่อวันที่ 8 กรกฏาคม 2556 (ย้อนกลับไปดูตั้งนาน กว่าจะเจอ) ใช้เวลา 1 ปีกว่าๆก็ครบ 100 ตอนจนได้ จะว่านานก็ไม่นาน จะว่าช้าก็ไม่เชิง ก็คงจะพอดีๆล่ะเนอะ (ปลอบใจตัวเอง เพราะนักเขียนบางท่าน เขียนเดือนละ 1 เรื่องด้วยซ้ำไป แต่นักเขียนบางคนขยันจัด เขียนมันทุกวันเลย อันนั้นกระผมก็ขอยอมแพ้) ก็เพราะเล่นเขียนๆ หยุดๆ ขี้เกียจบ้าง ติดงานบ้าง มันเลยใช้เวลาพอสมควรกว่าจะครบ 100 ตอน      ใน 100 ตอนที่เผยแพร่ออกไป ส่วนมากก็จะเป็นบทความล่ะครับ เพราะมันเขียนง่ายกว่าเรื่องสั้นเยอะ บทความมันจะเป็นความคิดเห็นส่วนตัว อยากเขียนอะไรก็เขียนลงไปเลย แต่เรื่องสั้นมันต้องใช้จินตนาการให้ครอบคลุม ต้องเล่าให้ผู้อ่านเห็นภาพ ต้องมีเนื้อเรื่องที่น่าติดตาม การเขียนเรื่องสั้นเลยต้องใช้อารมณ์อยากเขียนจริงๆ ถึงจะเขียนออก ไม่งั้นเขียนๆไป จะตายเอากลางเรื่องได้ แล้วที่สำคัญอีกอย่างคือ ต้องใช้เวลาว่างจริงๆในการเขี

เมื่อมีหน้าบ้าน...ก็ต้องมีหลังบ้าน (ภาค 4)      มาถึงภาคสุดท้ายที่เป็นภาคที่ผมคิดว่า มันน่าจะเขียนยากที่สุด เพราะคำว่า ไลฟ์สไตล์มันค่อนข้างจะกว้างมาก จนผมไม่รู้จะเขียนยังไงดี แต่ถึงยังไงมันก็ต้องเขียนล่ะครับ สั้นๆก็ยังดี เอาเป็นว่าผมขอแยกไลฟ์สไตล์ออกเป็น 2 ส่วนก็แล้วกันนะครับ ส่วนแรกคือ สิ่งที่มองไม่เห็น หรือจิตใจ และความคิด ส่วนที่สองคือ สิ่งที่มองเห็น หรือภาพลักษณ์ และการกระทำก็แล้วกันนะครับ      มาเริ่มกันเลยกับส่วนแรก จิตใจ และความคิดภายใน แน่นอนว่าผมต้องจิตใจดี ถ้าไม่ดีป่านนี้ติดคุกไปแล้ว (คดีขโมยขนมจีน กับขวดน้ำปลา) ผมค่อนข้างจะมองโลกในแง่ดีครับ ไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะร้ายยังไง ก็จะพยายามมองในแง่ดีไว้ก่อน เพราะการมองโลกในแง่ดี มันช่วยในเรื่องสภาพจิตใจอย่างมากเลยครับ มันทำให้จิตใจเบิกบานสดใส ยิ้มสู้ได้กับทุกปัญหา แต่มันก็ต้องมีบ้างบางเรื่องล่ะครับ ที่ทำให้ต้องมองโลกในแง่ร้าย จนทำให้จิตใจห่อเหี่ยว (ผมก็คนเนอะ มีรัก โลภ โกรธ หลงเป็นธรรมดา มีกิเลสอยู่ในตัวก็ไม่น้อย)      ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองนะครับ เรื่องอะไรที่ต้องทำหลายๆคนตามที่สาธารณะ ผมมั

อิ่มสุข      (กรุณาเปิดระบบเสียง Soundtrack ภาษาเหนือ ก่อนทำการอ่าน หรือท่านอาจจะใช้วิธีอ่านซับไตเติ้ล ประกอบการอ่านในเนื้อหาเรื่องสั้นก็ได้ ในกรณีที่ท่าน ยังไม่ได้ติดตั้งระบบเสียง Soundtrack ภาษาเหนือ)      วันที่ 9 ธันวาคม 2548 (สมัยที่โทรศัพท์มือถือกำลังเริ่มพัฒนาเข้ามาแทนที่โทรศัพท์บ้าน)      "ตรู๊ดๆๆ ตรู๊ดๆๆ ตรู๊ดๆๆ ... " เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอยู่เป็นเวลานานกว่า 20 วินาที ก่อนที่จะมีใครสักคนมายกหูโทรศัพท์ขึ้นรับสาย      "โหล..." เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายสาย เป็นเสียงที่เหมือนคนเดินมารับโทรศัพท์ด้วยความเร่งรีบ กลัวว่าต้นสายจะวางไปก่อน      "สุขสันต์วันเกิดนะครับยาย อยู่กับลูก กับหลานไปแห๋มเมินๆเลยเน้อ" (แห๋มเมินๆ = อีกนานๆ) ผมโทรไปอวยพรวันเกิดให้ยายครับ ชีวิตผมก่อนหน้าที่จะมีแฟน ผมก็มีผู้หญิงที่ผมรักมากๆอยู่สองคนก็คือ แม่ และยายนี่แหละครับ ตอนนี้ผมเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ เลยไปเลี้ยงวันเกิดให้ยายแบบทุกปีเหมือนตอนที่อยู่เชียงใหม่ไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่โทรไปอวยพรนี่แหละครับ      "โค๊ะ...ก่อว่าไผ๋ อ้ายต้นกะ ขอบใจ๋จ้าดนักเน้