นักเขียนอิสระ ต.ต้น

เริ่มต้นใหม่ กับ นามปากกาใหม่ ต.ต้น 25 / 12 / 2557      ฝ่าฟันมาจนครบ 100 ตอนจนได้สิน่า (แต่ตอนนี้เป็นตอนที่ 101) ถ้าจะย้อนกลับไปดูตอนที่ 1 ที่เริ่มเขียน และเผยแพร่ลงในโลกออนไลน์ก็ตั้งแต่เรื่องสั้นเรื่อง ฝน เมื่อวันที่ 8 กรกฏาคม 2556 (ย้อนกลับไปดูตั้งนาน กว่าจะเจอ) ใช้เวลา 1 ปีกว่าๆก็ครบ 100 ตอนจนได้ จะว่านานก็ไม่นาน จะว่าช้าก็ไม่เชิง ก็คงจะพอดีๆล่ะเนอะ (ปลอบใจตัวเอง เพราะนักเขียนบางท่าน เขียนเดือนละ 1 เรื่องด้วยซ้ำไป แต่นักเขียนบางคนขยันจัด เขียนมันทุกวันเลย อันนั้นกระผมก็ขอยอมแพ้) ก็เพราะเล่นเขียนๆ หยุดๆ ขี้เกียจบ้าง ติดงานบ้าง มันเลยใช้เวลาพอสมควรกว่าจะครบ 100 ตอน      ใน 100 ตอนที่เผยแพร่ออกไป ส่วนมากก็จะเป็นบทความล่ะครับ เพราะมันเขียนง่ายกว่าเรื่องสั้นเยอะ บทความมันจะเป็นความคิดเห็นส่วนตัว อยากเขียนอะไรก็เขียนลงไปเลย แต่เรื่องสั้นมันต้องใช้จินตนาการให้ครอบคลุม ต้องเล่าให้ผู้อ่านเห็นภาพ ต้องมีเนื้อเรื่องที่น่าติดตาม การเขียนเรื่องสั้นเลยต้องใช้อารมณ์อยากเขียนจริงๆ ถึงจะเขียนออก ไม่งั้นเขียนๆไป จะตายเอากลางเรื่องได้ แล้วที่สำคัญอีกอย่างคือ ต้องใช้เวลาว่างจริงๆในการเขี

เมื่อมีหน้าบ้าน...ก็ต้องมีหลังบ้าน (ภาค 4)      มาถึงภาคสุดท้ายที่เป็นภาคที่ผมคิดว่า มันน่าจะเขียนยากที่สุด เพราะคำว่า ไลฟ์สไตล์มันค่อนข้างจะกว้างมาก จนผมไม่รู้จะเขียนยังไงดี แต่ถึงยังไงมันก็ต้องเขียนล่ะครับ สั้นๆก็ยังดี เอาเป็นว่าผมขอแยกไลฟ์สไตล์ออกเป็น 2 ส่วนก็แล้วกันนะครับ ส่วนแรกคือ สิ่งที่มองไม่เห็น หรือจิตใจ และความคิด ส่วนที่สองคือ สิ่งที่มองเห็น หรือภาพลักษณ์ และการกระทำก็แล้วกันนะครับ      มาเริ่มกันเลยกับส่วนแรก จิตใจ และความคิดภายใน แน่นอนว่าผมต้องจิตใจดี ถ้าไม่ดีป่านนี้ติดคุกไปแล้ว (คดีขโมยขนมจีน กับขวดน้ำปลา) ผมค่อนข้างจะมองโลกในแง่ดีครับ ไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะร้ายยังไง ก็จะพยายามมองในแง่ดีไว้ก่อน เพราะการมองโลกในแง่ดี มันช่วยในเรื่องสภาพจิตใจอย่างมากเลยครับ มันทำให้จิตใจเบิกบานสดใส ยิ้มสู้ได้กับทุกปัญหา แต่มันก็ต้องมีบ้างบางเรื่องล่ะครับ ที่ทำให้ต้องมองโลกในแง่ร้าย จนทำให้จิตใจห่อเหี่ยว (ผมก็คนเนอะ มีรัก โลภ โกรธ หลงเป็นธรรมดา มีกิเลสอยู่ในตัวก็ไม่น้อย)      ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองนะครับ เรื่องอะไรที่ต้องทำหลายๆคนตามที่สาธารณะ ผมมั

อิ่มสุข      (กรุณาเปิดระบบเสียง Soundtrack ภาษาเหนือ ก่อนทำการอ่าน หรือท่านอาจจะใช้วิธีอ่านซับไตเติ้ล ประกอบการอ่านในเนื้อหาเรื่องสั้นก็ได้ ในกรณีที่ท่าน ยังไม่ได้ติดตั้งระบบเสียง Soundtrack ภาษาเหนือ)      วันที่ 9 ธันวาคม 2548 (สมัยที่โทรศัพท์มือถือกำลังเริ่มพัฒนาเข้ามาแทนที่โทรศัพท์บ้าน)      "ตรู๊ดๆๆ ตรู๊ดๆๆ ตรู๊ดๆๆ ... " เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอยู่เป็นเวลานานกว่า 20 วินาที ก่อนที่จะมีใครสักคนมายกหูโทรศัพท์ขึ้นรับสาย      "โหล..." เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายสาย เป็นเสียงที่เหมือนคนเดินมารับโทรศัพท์ด้วยความเร่งรีบ กลัวว่าต้นสายจะวางไปก่อน      "สุขสันต์วันเกิดนะครับยาย อยู่กับลูก กับหลานไปแห๋มเมินๆเลยเน้อ" (แห๋มเมินๆ = อีกนานๆ) ผมโทรไปอวยพรวันเกิดให้ยายครับ ชีวิตผมก่อนหน้าที่จะมีแฟน ผมก็มีผู้หญิงที่ผมรักมากๆอยู่สองคนก็คือ แม่ และยายนี่แหละครับ ตอนนี้ผมเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ เลยไปเลี้ยงวันเกิดให้ยายแบบทุกปีเหมือนตอนที่อยู่เชียงใหม่ไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่โทรไปอวยพรนี่แหละครับ      "โค๊ะ...ก่อว่าไผ๋ อ้ายต้นกะ ขอบใจ๋จ้าดนักเน้

เมื่อมีหน้าบ้าน...ก็ต้องมีหลังบ้าน (ภาค 3)      เข้าสู่เรื่องที่เป็นประเด็นโลกแตกกันแล้วนะครับ เรื่องความรักนั่นเอง ทำไมผมถึงบอกว่ามันเป็นประเด็นโลกแตกน่ะเหรอ นั่นก็เพราะว่า 'ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์' ยังไงล่ะครับ รักเหมือนจะเป็นแบบเดียวกัน แต่มันก็ไม่เคยเหมือนกัน นี่แหละประเด็นโลกแตก      เอาล่ะครับ มาดูหลังบ้านเรื่องความรักของผมกันดีกว่าครับ ว่ามันเป็นมายังไงบ้าง หลังจากที่เคยมีความชอบผู้หญิงมาแล้วเมื่อสมัยเรียนชั้นประถม แต่หลังจากนั้นมาก็ไม่เคยได้มีความรักสักที (มัวแต่ติดเกม กับอ่านหนังสือ) จนกระทั่งได้เรียนถึงระดับ ปวช.3 (เทียบเท่า ม.6) ถึงจะมีอาการรู้จักคำว่า รัก เป็นครั้งแรก โดยรักแรกก็คนใกล้ๆตัวครับ รุ่นน้อง ปวช.1 นั่นเอง      รักแรกในชีวิต เป็นความรักแบบวัยรุ่นที่เกิดขึ้นเร็ว และจบลงเร็วมาก ถ้าจำไม่ผิดใช้ระยะเวลากับรักครั้งแรกนี้เพียงไม่ถึง 2 เดือน แต่เชื่อหรือไม่ครับว่า รักครั้งแรกมันลืมไม่ได้จริงๆ แต่ถึงแม้มันจะไม่ลืม แต่มันก็ไม่ได้โหยหาอยากกลับไปนะครับ มันแค่ติดอยู่ในสมอง ลบไม่ออก ลืมไม่ได้เท่านั้นเอง (สาเหตุของการเลิกรา ขออุบเป็นความลับ)      ความรักใน

เมื่อมีหน้าบ้าน...ก็ต้องมีหลังบ้าน (ภาค 2)      มาต่อกับหลังบ้านของผมในภาค 2 กันนะครับ ภาคนี้จะพูดถึงอาชีพในฝัน แน่นอนว่าตั้งแต่เด็กจนโต ทุกคนย่อมมีอาชีพในฝันที่อยากจะทำ แต่จะมีสักกี่คนครับ ที่ได้ทำตามฝันจริงๆ (จริงๆก็น่าจะเยอะนะ) ผมยินดีนะครับ กับคนที่ได้ทำอาชีพในฝัน พวกเขาคงมีความสุขมากๆ ที่ได้เติมเต็มความฝัน ส่วนคนที่ไม่ได้ทำอาชีพในฝัน (รวมถึงผมด้วย) ก็คงต้องทำหน้าที่ตามอาชีพปัจจุบันให้ดีที่สุดกันต่อไป เพื่อว่าสักวันหนึ่ง เราจะได้มีโอกาสทำอาชีพในฝันสักที (บางคนเลิกฝันไปละ มุ่งสู่อาชีพใหม่ที่ดีกว่าไปแล้วก็มี)      อาชีพในฝันของผมขอนับถึงแค่เรียนจบ ป.ตรี นะครับ เพราะถ้านับเอาตอนนี้ด้วย คงจะไม่ใช่อาชีพในฝันแล้วล่ะครับ มันคงเป็นความเพ้อฝันซะมากกว่า ตั้งแต่จำความได้อาชีพในฝันของผมมีแค่ 4 อาชีพเท่านั้น อยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง งั้นก็เริ่มกันเลยกับอาชีพแรก...      ข้าราชการ ถือเป็นอาชีพแรกสุดเลยที่ผมอยากจะทำ สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็เพราะพ่อเป็นข้าราชการนั่นเอง มันก็คงจะซึมซับเข้ามาจนผมอยากทำอาชีพนี้ เวลาพ่อไปทำงานนะ จะทำงานแบบชิวๆ สบายๆ ตกเย็นมีกินเลี้ยง มีไปเที่ยวกัน ตอนนั้น

เมื่อมีหน้าบ้าน...ก็ต้องมีหลังบ้าน (ภาค 1)      บังเอิญได้ติดตามข่าวอีกมุมมองชีวิตหนึ่งของน้อง ไลล่าเหนี่ยวไก่ ผู้โด่งดังชั่วข้ามคืนผ่านทางเว็บไซต์ ไทยรัฐออนไลน์ ซึ่งในเนื้อข่าวก็ได้ไปเจาะมุมมองของชีวิตที่ไม่ได้ตลก และโดดเด่นอะไรของน้องมาให้ได้รู้กัน แต่ผมไม่ขอพูดถึงนะครับ ผมอยากให้น้องได้เป็นเด็กที่น่ารักสำหรับท่านผู้อ่าน แบบที่ได้เห็นในข่าวเหนี่ยวไก่จะดีกว่า      หลังจากที่ได้อ่านข่าวน้องไลล่าจบแล้ว ก็มาสะดุดตรงประโยคเด็ดที่ว่า "เมื่อมีหน้าบ้าน...ก็ต้องมีหลังบ้านเสมอ" (ประมาณว่า คนเราย่อมมีเบื้องหน้า และเบื้องหลังเสมอ ... เห็นเงียบๆ แต่ฟาดเรียบนะคร้าบบบบ ฮ่าๆๆ) ผมเลยคิดว่า อีก 4 บทความที่เหลือ (จะครบ 100) จะขอเขียนถึงหลังบ้านของผมก็แล้วกันครับ จะได้เป็นเหมือนการปูทางให้นามปากกาใหม่ ต.ต้น ไปด้วยในตัว โดย 4 บทความที่จะเป็นหลังบ้านก็มีดังนี้...      ตอนที่ 96 (บทความนี้นี่แหละ) จะเขียนถึงภาคการศึกษา, ตอนที่ 97 (บทความ) จะเขียนถึงภาคอาชีพในฝัน, ตอนที่ 98 (บทความ) จะเขียนถึงภาคความรัก, ตอนที่ 99 (เรื่องสั้น) "อิ่มสุข" แทรกเรื่องสั้นนิดนึง และตอนที่ 100 (บท

เซลฟี่ซินโดรม      โรคเซลฟี่ซินโดรม ถือเป็นโรคอุบัติใหม่ที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับยุคสมัยที่เทคโนโลยี และโลกอินเตอร์เน็ตเติบโตอย่างสุดๆ แต่ไหนแต่ไรคนที่ชอบถ่ายรูป หรือที่เราเรียกว่าเซลฟี่นั้นมีอยู่มากมายทั่วโลก เพียงแต่ว่าในการเซลฟี่เมื่อครั้งนั้น จะเป็นการถ่ายเก็บไว้ดูเอง หรืออวดเพื่อนๆ ให้มีเรื่องพูดคุยกันเพียงเท่านั้น (เอาโพสลงในโลกอินเตอร์เน็ตเหมือนกัน แต่มีคนเห็นแค่พวกเพื่อนๆที่สนิทกัน)      แต่เมื่อเทคโนโลยี และโลกอินเตอร์เน็ต หรือที่เราเรียกว่า โลกโซเชียลเติบโตอย่างสุดๆ การเซลฟี่จึงไม่ใช่การถ่ายเก็บไว้ดูคนเดียว หรือพูดคุยเฉพาะกลุ่มเพื่อนที่สนิทเท่านั้น หากแต่เป็นการโพสลงในโลกโซเชียลเพื่อให้ได้มาซึ่งยอดไลค์ ยอดวิว ยิ่งได้ไลค์ ได้วิวมาก ก็จะยิ่งรู้สึกดี จนทำให้เกิดเป็นโรคอุบัติใหม่ที่ชื่อว่า โรคเซลฟี่ซินโดรม (รู้สึกว่ามันวกๆ วนๆมั้ย)      โรคนี้เหมือนจะไม่น่ากลัว เพราะมันก็แค่การถ่ายรูปลงโซเชียล แล้วให้คนอื่นๆได้ดู ได้เห็น ได้ชื่นชม ได้มากดไลค์ ได้มาแสดงความคิดเห็นเล็กๆน้อยๆ แต่ใครจะเชื่อล่ะครับว่า นั่นแหละคือ จุดเริ่มต้นของโรคเซลฟี่ซินโดรม      โรคเซลฟี่ซินโดรม มีคนเคยบ

ขอแบบ...พอดีๆ      ประเด็นของความรักมีมากมายหลายแบบ คุยกันชาตินี้ยันชาติหน้ามันก็ไม่จบ และหาข้อสรุปไม่ได้หรอกว่า จริงๆแล้ว ความพอดีของความรักมันอยู่ที่ตรงไหน เพราะแต่ละคนนั้น มีการกระทำ และความต้องการที่ไม่เท่ากัน ความรักมันก็เลยแปรผันตามคนนั้นๆไปด้วยนั่นเอง      ดีเจพี่อ้อย แห่งคลับฟรายเดย์ เคยบอกเอาไว้ว่า (จำได้ไม่หมด ไม่ตรง แต่คุ้นว่าน่าจะประมาณนี้แหละ) ความรักไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องเก่า ที่จะฉายซ้ำๆกันได้ แม้ว่าจะมีตัวอย่างรูปแบบความรักเกิดขึ้นมากมาย แต่พอมันเกิดขึ้นกับใคร ความรักครั้งนั้นก็เหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องเก่าอยู่ดี (เอ้า งงๆ งงกันใหญ่ ผมก็งง) สรุปได้ประมาณว่า มันก็เหมือนเล่นเกมนั่นแหละครับ เคยเล่นผ่านด่านนี้มาแล้วแท้ๆ แต่พอมาเล่นใหม่อีกรอบ เอ้า ทำไมรอบนี้เล่นไม่ผ่าน อะไรประมาณนั้น      จริงๆประเด็นในการเขียนวันนี้ เกิดขึ้นมาจาก ความคิดเห็นในกระทู้พันทิปครับ (พันทิปอีกละ) มีผู้หญิงคนหนึ่งได้แสดงความคิดเห็นถึงสาวๆ ที่ชอบทำตัวติดแฟนได้น่าสนใจทีเดียว โดยเธอเขียนไว้แบบนี้ครับ...      "ไม่รักตัวเอง คือพอมีแฟน หรือหลงรักใครป

ไขข้อข้องใจ ทำไมสาวอวบอ้วนถึงไม่มีใครสนใจ      ผมได้ไปตั้งกระทู้ในพันทิปกระทู้หนึ่งว่า "ทำไมถึงชอบสาวอวบ...อ้วน" (หมายเลขกระทู้ 32808133) โดยตอนที่เขียนกระทู้นี้ขึ้น ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ผมก็แค่หยิบเอาความคิด และชีวิตจริงของตัวเองมาเขียนก็เท่านั้นเอง ว่าทำไมผมถึงชอบสาวอวบอ้วน แล้วก็ไม่ทราบว่ามันไปทำอีท่าไหน (สงสัยท่าตะกายฝาบ้าน) มันได้รับความนิยมมาก จนกระโดดขึ้นไปเป็นกระทู้แนะนำเฉยเลย แล้วในกระทู้ก็มีคนมาเสนอความคิดเห็นเยอะมาก จนทำให้ผมรู้ว่า สาวอวบอ้วนเนี่ย มีเยอะจริงๆ แล้วส่วนมากก็จะโสดด้วย ทำให้ผมคิด และเขียนบทความนี้ขึ้นมา            ในปีๆหนึ่ง คุณเห็นการประกวดสาวงามกี่เวที...คิดไปก็เหนื่อย เพราะมันเยอะมาก (แล้วจะถามทำไม) แต่ถ้าจะให้พูดถึงเวทีใหญ่ๆก็เช่น เวทีนางสาวไทย เวทีมิสทีนไทยแลนด์ เวทีไทยซุปเปอร์ไฮเวย์ เฮ้ย ไม่ใช่ละ ไทยซุปเปอร์โมเดล ฯลฯ แล้วไหนจะเวทีตามเทศกาลต่างๆอีกล่ะ นางงามสงกรานต์ นางงามลำไย นางงามลิ้นจี่ (ประกวดไป กินลิ้นจี่ไป) ฯลฯ ถามหน่อยเหอะว่า มีสาวอวบอ้วนได้ผ่านการคัดเลือกเข้าไปประกวดบ้างรึเปล่า...ไม่มี (มันจะมีได้ไงวะ ถามแมวๆ แค่เกณฑ์การรั

ลอยกระทง      ลอยๆกระเทย เอ้ย ลอยๆกระทง หรือไม่ก็ วันเพ็ญเดือนสยอง เอ้ย วันเพ็ญเดือนสิบสอง ต่างก็ถูกหยิบมาร้องแซวเล่นกันขำๆ ในวันประเพณีลอยกระทงแทบทุกปี แล้วปีนี้ก็ไม่เว้นเช่นกัน เพราะได้ยินเยอะมากๆ      ลอยกระทงปีนี้อากาศไม่ได้หนาวเย็นเหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา บางจังหวัด บางพื้นที่นอกจากจะไม่หนาวแล้ว ยังทะลึ่งฝนตกอีกต่างหาก เล่นเอาซะงานกร่อยเลย ยกตัวอย่างบ้านผมที่จังหวัดเชียงใหม่ ได้ข่าวว่าฝนตกมันซะทั้งวันทั้งคืน งานประกวดขบวนกระทงเล็ก กระทงใหญ่ กร่อยเลยทีเดียว เพราะกระทงที่จะเอาประกวดได้รับความเสียหาย แล้วคนก็ออกมาเที่ยวน้อยมากทีเดียว      ผมจำไม่ได้นะครับว่า งานลอยกระทงที่อากาศหนาวจริงๆนั่นน่ะ เกิดขึ้นล่าสุดเมื่อไหร่ เพราะผมรู้สึกว่าระยะหลังๆมานี่ ช่วงลอยกระทงอากาศไม่หนาวเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่เย็นๆ ปีนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะร้อนมาก บางที่ก็ฝนตกกันไปเลย      เรื่องสภาพอากาศช่างมันเถอะครับ เพราะเราไปทำอะไรมันไม่ได้หรอก เรามาสนใจเรื่องการไปลอยกระทงกันดีกว่าครับ      ปีนี้ผมไปลอยกระทงที่...ที่ไหนล่ะ ไม่ได้ไปลอยน่ะสิ ที่ไม่ได้ไปลอยกระทงก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ พอดีว่ารถมันติดมากเ

กว่าจะรู้ตัว ก็อาจจะสายไปแล้ว      (บทความนี้ ติดเรท 20+ มีความทะลึ่ง และคำหยาบปนอยู่ด้วย แต่ก็อาจจะ(เกือบ)ฮานิดๆ ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำแก่บุตรหลาน เด็ก เยาวชน สตรีมีครรภ์ และคนชรา)      ข่าวน้องม๊อบ แม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวที่น่ารักที่สุดในสามโลกออกมาไม่นาน หนุ่มๆต่างพากันฮือฮา ถามหาว่าร้านก๋วยเตี๋ยวนั้นอยู่ที่ไหน จะได้ไปอุดหนุน (เชื่อสิ ว่ามันไม่สนใจก๋วยเตี๋ยวกันหรอก มันจะไปส่องแต่แม่ค้าล่ะไม่ว่า) ข่าวช่วงแรกน้องม๊อบได้ออกมาบอกว่า ที่เห็นลวกก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น ไม่ใช่ที่ร้านของตนเอง แต่เป็นร้านของเพื่อน น้องแค่ไปช่วยทำก๋วยเตี๋ยวเฉยๆ (ไงล่ะ ไม่ถามหาร้านก๋วยเตี๋ยวกันแล้วเหรอ พวกเอ็งๆทั้งหลาย)      แล้วล่าสุดของที่สุด ที่ทำให้ช็อกกันไปทั้งสามโลกก็คือ น้องม็อบเป็นสาวประเภทสอง หรือกะเทยนั่นเอง  "หนุ่ม" กรรชัย พิธีกรรายการที่น้องม็อบไปออกอากาศ พอได้ยินครั้งแรกถึงกับเหวอ หันไปถามทีมงานในสตูฯว่าจริงเหรอ ทีมงานก็ได้แต่เหวอกลับ เพราะไม่มีใครรู้มาก่อนเลย ว่าน้องม็อบเป็นเทย (กูก็เหวอเหมือนกัน ที่รู้ครั้งแรก)      น้องม็อบ เธอน่ารักมากๆ ไม่มีเค้าโครงของผู้ชายเลยแม้แต่น้อย ถ้าจะบ

ฮาโลวีน      ณ ตอนที่เขียนบทความนี้คือวันที่ 29 ตุลาคม อีก 2 วัน ก็วันที่ 31 ตุลาคม ซึ่งเป็นวันฮาโลวีนกันแล้ว ไหนๆก็ใกล้วันฮาโลวีนแล้ว ผมก็เลยขอหยิบเอาประสบการณ์ผีๆมาเล่าสู่กันฟังสักหน่อย ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดที่จะเขียนเล่านี้ เป็นเหตุการณ์ที่ผมได้เจอมากับตัวเอง จนมันฝังเข้าไปในสมองมานานมาก และดูท่าว่ามันจะไม่ลืมซะด้วย      แต่ก่อนที่จะไปถึงเหตุการณ์ของผม จะขอบอกกล่าวถึงประวัติย่อๆของวันฮาโลวีนซะก่อน เผื่อว่าใครจะยังไม่รู้      วันฮาโลวีน ตรงกับวันที่ 31 ตุลาคม ซึ่งเป็นความเชื่อของชาวตะวันตกว่า มันเป็นวันสิ้นสุดของฤดูร้อน และวันต่อมาคือวันที่ 1 พฤศจิกายน เป็นวันขึ้นปีใหม่ ซึ่งในวันที่ 31 ตุลาคมนี่เองที่มีความเชื่อว่า มิติคนตาย และคนเป็นจะถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน วิญญาณจากมิติคนตายก็จะมาเข้าสิงร่างคนเป็น เพื่อให้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้คนเป็นต้องหาวิธีหลบเลี่ยง แล้วหนึ่งในวิธีนั้นก็คือ แต่งผีหลอกผีมันซะเลย วิญญาณที่มาจากมิติคนตายจะได้คิดว่า เราตายแล้ว เป็นผีเหมือนกัน ก็จะไม่เข้าสิงร่าง      ในวันฮาโลวีนยังมีอะไรอีกมาก แต่ผมก็ไม่ขอเขียนถึงล่ะนะครับ ใครอยากรู้ข้อมู

แบงค์ใหญ่      แบงค์ใหญ่ในที่นี้ไม่ได้หมายถึง ธนาคารใหญ่ๆนะครับ แต่ผมหมายถึง ธนบัตรที่มีมูลค่าสูงครับ แล้วธนบัตรที่มีมูลค่าสูงสุดก็คือ แบงค์ห้าหมื่น เฮ้ย ไม่ใช่ละ อันนั้นมันมีแต่ในเกมเศรษฐีที่ในอดีตเคยนั่งล้อมวงเล่นกันแล้ว ในชีวิตจริงๆ ธนบัตรที่มีมูลค่าสูงสุดก็คือ แบงค์พันนั่นเอง (หมายถึงแบงค์ที่กดได้ตามตู้ ATM นะครับ เพราะผมคุ้นๆว่า แบงค์ที่มีมูลค่าสูงกว่านี้ก็มี แต่ส่วนมากก็จะเก็บไว้ ไม่นำมาใช้กัน)      ประเด็นในวันนี้ที่เกิดขึ้นทำให้ผมต้องมาเขียนก็คือว่า เพื่อนผมเขาขอให้เขียนเรื่องแบงค์ใหญ่ให้หน่อย (จริงๆจะให้เขียนเรื่องแบงค์พัน แต่ผมว่าแบงค์ห้าร้อยมันก็มีปัญหานะ เลยขอเป็นเรื่องแบงค์ใหญ่แทนละกัน)      "ต้น เขียนเรื่องแบงค์พันหน่อยสิ" เพื่อนผมโชว์แบงค์พันให้ผมดู แล้วก็ขอให้เขียนบทความให้หน่อย      "เขียนอะไรล่ะน่ะ" ผมสงสัย ก็ถามกลับไป      "มันใช้ยาก เขียนบทความเลย" เพื่อนผมยังคงตั้งใจจะให้ผมเขียน      หลังจากที่เพื่อนผมขอให้เขียนบทความแล้ว ผมก็งานเข้า ไม่ว่างเขียนเลย จนผ่านมาได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ก็ว่างเขียนสักที      ผมเชื่อว่าหลาย