นักเขียนอิสระ ต.ต้น

คิดต่าง 26 / 02 / 2558      "เออ...น้อง ไปๆ ไปกินข้าวกันได้ละ ใกล้เที่ยงแล้ว" หนุ่ย พนักงานบริษัทซึ่งทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งมานานกว่าพนักงานใหม่อย่างต้อม กำลังจะออกไปกินข้าวเที่ยงกับกลุ่มเพื่อน แต่เขาเห็นว่าพนักงานใหม่อย่างต้อมคงจะยังไม่คุ้นเคยกับใครในบริษัทนอกจากตัวเขาซึ่งเป็นที่เลี้ยง จึงได้เข้าไปชักชวนให้ไปกินข้าวด้วยกัน      "พี่ๆไปกันก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมรอเที่ยงก่อน" ต้อมดูเวลาที่จอคอมพิวเตอร์ของตัวเอง ก่อนที่จะบอกปฏิเสธคำชวนของรุ่นพี่ที่บริษัทด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร      "เออๆ ก็ได้ ตามใจน้องก็แล้วกัน" หนุ่ยไม่ได้คิดอะไรมากมายกับคำปฏิเสธของพนักงานน้องใหม่ ก่อนที่จะเดินออกไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อน      ต้อม เป็นพนักงานใหม่ของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เขาเป็นคนที่ใครๆต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า กวน(อวัยวะเบื้องล่าง)มากทีเดียว แต่ถึงแม้ว่าเขาจะกวน(อวัยวะเบื้องล่าง)มากแค่ไหน เขาก็เป็นคนที่มีเพื่อนที่คอยหวังดีอยู่เยอะมากๆคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะย้ายมาทำงานที่บริษัทแห่งใหม่นี้ เขาเคยทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวของระบบงานข้าราชการมาก่อน แต่ด้วยเหตุ

กฎ(หมาย)เยอะ...แล้วไงล่ะ ? 23 / 02 / 2558      กฎ(หมาย)มันจะมีปะโยชน์อันใดเล่า หากคนเราไม่มีจิตสำนึกที่ดี บางคนนอกจากจะไม่มีจิตสำนึกที่ดีแล้ว ยังท้าทายกฎ(หมาย)อีกด้วย      การมีกฎถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนะครับ เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้คนมีความเป็นระเบียบมากขึ้น แต่ผมว่าเหนือสิ่งอื่นใด การที่สอนให้คนรู้จักมีจิตสำนึกที่ดี มีความรับผิดชอบที่ดี มันน่าจะดีกว่าที่มีกฎออกมามากมายเพื่อให้คนกลัว ยิ่งบางคนนะ ยิ่งเจอกฎยิ่งชอบ เพราะมันท้าทายดี ลองแหกกฎดูดีกว่า ถ้าแหกได้นะ แหม..กูนี่โคตรเท่เลย (เชื่อสิ มันมีคนคิดแบบนี้จริงๆนะ)      ยังไม่ต้องไปพูดถึงกฎหมายบ้านเมืองกันหรอกนะครับ เอาแค่กฎในที่ทำงานนี่ก็พอก่อน แทบจะทุกแห่งต้องมีกฎที่ว่า ห้ามมาสาย ถ้ามาสายจะต้องโดนลงโทษอย่างนั้น อย่างนี้ก็ว่ากันไป ถ้าสอนให้ทุกคนมีความรับผิดชอบนะ กฎห้ามมาสายไม่ต้องมีก็ได้ แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะคนทุกคนมีความขี้เกียจอยู่ในตัว (ผมก็คนหนึ่งล่ะ) บางคนมีฝากตอกบัตร หรือถ้าไม่มีตอกบัตร แต่เป็นระบบสแกนนิ้ว ก็มาสายแต่ไปขอให้ฝ่ายบุคคลช่วยแก้เวลาเข้างานให้หน่อย (อาศัยความสนิทในทางที่ไม่ดี) กลัวกฎกันจะตายห่า แต่ก

ความรัก อืม...ก็แปลกดีนะ 11 / 02 / 2558      เหมือนเช่นทุกปีที่ผ่านมา เมื่อใกล้วันวาเลนไทน์ หรือวันแห่งความรักทีไร ผมก็ต้องมาเขียนเรื่องความรักให้ได้อ่านกัน ผมจำไม่ได้แล้วนะครับว่าผมเขียนเรื่องความรักไปแล้วก็รอบ แล้วรอบนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือ ไม่ว่าจะเขียนเรื่องความรักมันสักกี่ครั้ง มันก็แทบจะไม่เหมือนกันเลย เพราะว่าความรักไม่มีกฏเกณฑ์ตายตัว ไม่มีคำตอบที่ถูกต้องเหมือนในข้อสอบ และความรักมันก็ออกแบบไม่ได้ด้วย      มีคู่รักอยู่หลายคู่ที่เลิกกันแล้ว เลิกกันอีก เลิกกันเป็นว่าเล่น ประมาณว่าบอกเลิกกันเดือนละครั้ง ทิ้งกันเดือนละหน แต่ก็อยู่กันนานซะอย่างงั้น เข้าทำนองรักๆ เลิกๆ เอ้า..พวกมึงนี่ทนดีจัง ผมเองก็ไม่เข้าใจหรอกนะครับว่า ความรักแบบนั้นมันอยู่กันได้ยังไง ทางฝ่ายหญิงก็บ่นฝ่ายชาย ไม่สนใจบ้างล่ะ ทำแต่งานบ้างล่ะ คุยกับผู้หญิงคนอื่นบ้างล่ะ (เจ้าชู้นั่นแหละ) คุยกับเราบอกงานยุ่งรีบวางสาย แต่พอคุยกับคนอื่นคุยได้ทั้งวันว่างยาว จับได้ว่ามีกิ๊กบ้างล่ะ ทะเลาะกันหลายที บ่นๆๆว่าเบื่ออยากเลิก ลงท้ายก็บอกเลิกแม่งเลย แต่ก็กลับไปคบกันต่อไป หือ...อะไรของพวกมึง      ทางฝ่ายชา

บุญ 06 / 02 / 2558      ตัวผมเองไม่ค่อยมีความเชื่อเรื่องบุญนะครับ แต่ก็ไม่เคยลบหลู่ แล้วก็ยังทำบุญทำทานอยู่เป็นประจำเหมือนคนอื่นๆ ถ้าถามว่าไม่เชื่อเรื่องบุญ แล้วเชื่อเรื่องบาปกรรมรึเปล่า อันนี้ผมเชื่อครับ ผมเลยพยายามไม่ทำอะไรที่มันไม่ดี ที่มันจะกลายเป็นกรรมย้อนมาทำร้าย จนทำให้ผมลำบากในการใช้ชีวิตครับ      ทำไมผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องบุญน่ะเหรอครับ อืม...จะเรียกว่าไม่เชื่อก็คงไม่ถูกซะทีเดียวนะครับ ผมแค่เชื่อว่า ชาตินี้ทำบุญให้ตาย บุญก็ไม่เพิ่มขึ้นต่างหากครับ แล้วผมก็ไม่รู้ว่า ทำบุญชาตินี้จะทำให้ชาติหน้าสบายด้วยบุญชาตินี้ได้ยังไง ได้จริงๆเหรอ มีคนเคยพิสูจน์แล้วงั้นเหรอ ผมว่าก็คงไม่มีอีกแหละ (หรือคนพวกนั่นจะคือ ซอมบี้ ผีดิบ ตายแล้วฟื้น)      การทำบุญมันไม่ได้บุญเพิ่มหรอกครับ แต่สิ่งที่ได้เพิ่มมันคือ ความดีที่ปรากฏต่อตัวเอง และคนที่รู้จักเรามากกว่าครับ มันเลยทำให้ชีวิตของเราดีขึ้น การช่วยเหลือคนที่เดือนร้อนด้วยแรงกาย แรงเงิน เหมือนจะได้บุญเพิ่ม แต่มันไม่ได้หรอกครับ สิ่งที่ได้คือ คนที่ได้รับการช่วยเหลือจากเรา เขาซึ้งน้ำใจเรา และคนที่ได้รู้ว่าเราเข้าไปช่วยเหลือ เขาก็พลอยเห็นเราเป็นคนดีไปด