นักเขียนอิสระ ต.ต้น

ไม่ได้เกิดมาเพื่อ... 24 / 07 / 2558      ไม่ได้เกิดมาเพื่อ... กับ ช่างแม่ง มันใกล้ๆกัน หรืออาจจะเหมือนกันก็ได้      ผมเคยอ่านเจอบทความ หรือข่าว หรือเรื่องอะไรสักอย่างนี่แหละเมื่อนานมาแล้วครับ เนื้อหาประมาณว่า เจ้าอาวาสวัดบอกให้สามเณรทำอะไรสักอย่างนี่แหละ แต่แล้วสามเณรก็ทำพลาด สามเณรคิดว่าคงโดนเจ้าอาวาสโกรธ และทำโทษหนักแน่ๆ แต่พอสามเณรไปสารภาพกับเจ้าอาวาส เรื่องมันกลับผิดคาดครับ เจ้าอาวาสกลับใจเย็นแล้วบอกว่า "ฉันไม่โกรธเธอหรอก เพราะฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อโกรธ" แล้วเรื่องราวก็จบลงที่สามเณรรูปนั้นก็ทำอะไรสักอย่างนี่แหละอีกครั้งจนประสบผลสำเร็จครับ (นี่ขนาดจำไม่ได้นะเนี่ย)      ตั้งแต่ผมอ่านจบ ผมก็จำประโยคที่ว่า "ไม่ได้เกิดมาเพื่อโกรธ" เอามาประยุกต์ใช้ในชีวิตเลยครับ ผมมองโลกในแง่ดีมากขึ้น ผมปลงมากขึ้น ผมใจเย็นมากขึ้น แต่ก็ใช่ว่ามันจะใช้ได้เสมอไปนะครับ เพราะมันก็มีอยู่หลายครั้ง ที่ความโกรธมันเอาชนะคำว่า ไม่ได้เกิดมาเพื่อโกรธได้      อย่างที่ผมเกริ่นไปเมื่อเริ่มบทความนะครับว่า ไม่ได้เกิดมาเพื่อ... กับ ช่างแม่ง มันใกล้ๆกัน หรืออาจจะเหมือนกันก็ได้ ซึ่งผมก็จะขออธิบายตาม

ว่าด้วยเรื่องของ "เพื่อน" 22 / 07 / 2558      ก่อนอื่นเลยที่ท่านจะอ่านบทความนี้ ผมคงต้องขอถามก่อนว่า ท่านมีเพื่อนเยอะ หรือมีเพื่อนน้อย      ถามว่าแบบไหนเรียกว่าเยอะ แบบไหนเรียกว่าน้อย อืม...ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันนะครับ น่าจะประมาณว่าถ้าเป็นคนเพื่อนเยอะ เวลาไปไหนมาไหนก็จะเจอแต่คนรู้จักล่ะมั้ง แล้วก็มีคนชวนไปที่โน้น ที่นี่ ที่นั่นบ่อยๆล่ะมั้งครับ ถ้าเป็นคนเพื่อนน้อยก็ต้องตรงกันข้ามกับคนเพื่อนเยอะไงครับ ไปไหนก็ไม่ค่อยมีคนรู้จัก คนชวนไปไหนมาไหนก็ไม่มี น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้งครับ      สำหรับตัวผมเองน่าจะจัดอยู่ในประเภทเพื่อนน้อยได้ล่ะครับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าน้อยซะจนไม่มีใครรู้จักนะครับ อยู่ในที่ทำงานก็ยังพอมีคนรู้จักผมอยู่บ้าง แต่จะไม่ค่อยมีใครชวนไปไหน ผมเลยขอยกตัวเองเข้าในพวกเพื่อนน้อยซะเลย      แต่เอาจริงๆจากความรู้สึกของผมแล้ว ผมว่าผมมีเพื่อนน้อยจริงๆแหละหากจะเทียบกับคนที่มีเพื่อนเยอะนะ เวลาไปไหนกับคนเพื่อนเยอะ รู้สึกอิจฉาเขาเหมือนกันนะครับ เดี๋ยวก็มีคนทัก เดี๋ยวก็มีคนคุยด้วย เดี๋ยวก็เจอคนรู้จัก (คนทัก คนคุยด้วย คนรู้จัก อาจจะไม่นับเป็นเพื่อน แต่สำหรับคนเพื่อนน้อย มันอาจจะมีค

เขา หรือ เธอ 07 / 07 / 2558      สวัสดีครับ ผมชื่อโจ้นะครับ ตอนนี้ผมมีปัญหาเรื่องความรักอยู่ครับ ผมว่าจะโทรไปขอคำปรึกษาจากดีเจพี่อ้อย แต่โทรไปหลายทีแล้วไม่ทันคนอื่นสักที แต่ผมเชื่อว่าสักวันต้องเป็นวันของผมบ้างล่ะที่จะได้ปรึกษาเรื่องความรักของผมกับดีเจพี่อ้อย      แต่ก่อนที่ผมจะได้โทรไปปรึกษาดีเจพี่อ้อย ผมว่าคุณคงอยากรู้ใช่รึเปล่าล่ะ ว่าผมมีปัญหาอะไร เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังก่อนก็ได้ครับ      ย้อนไปเมื่อประมาณสิบปีก่อน ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ม.1 อายุก็เพิ่งจะ 13 เท่านั้น เรียกได้ว่ากำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่นเลยล่ะ ชีวิตก็มีทั้งการเรียน การเล่นสนุกต่างๆ มีเพื่อนเยอะแยะ แล้วก็เริ่มสนใจในเรื่องของความรัก ตอนนั้นหน้าตาผมก็ไม่ได้ดูดีหรอกนะครับ แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ซะจนดูไม่ได้ เวลาผมยิ้มให้สาวๆ ก็มีทั้งเฉยๆ แล้วก็ยิ้มตอบ     แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งครับ ระหว่างที่ผมเดินกลับบ้าน คือแบบว่า..บ้านผมอยู่ใกล้โรงเรียนน่ะครับ ผมเลยใช้วิธีเดินเท้าไปกลับทุกวันเลย ต่อๆ ระหว่างที่ผมเดินกลับบ้านอยู่นั้น อืม..น่าจะสักหกโมงกว่าๆเกือบจะหนึ่งทุ่มล่ะมั้งครับ ผมเดินผ่านร้านอาหารตามสั่ง แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยก