ลูกชิ้นปิ้ง
15 ก.พ. 2559
"เอาสองไม้ครับ" ผมยืนอยู่หน้าร้านรถเข็นขายลูกชิ้นปิ้ง ขณะนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ผู้คนพลุกพล่านเต็มลานหน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งนี้ ผมแวะมาซื้อของขวัญวันสำคัญให้ผู้หญิงคนหนึ่งครับ ซึ่งวันสำคัญที่ว่าก็คือ วันวาเลนไทน์นั่นเอง
ผมมาถึงห้างแห่งนี้ตั้งแต่หกโมงสิบนาที ตอนนั้นผู้คนยังไม่มากเท่าตอนนี้ คงเป็นเพราะว่าผู้คนกำลังเดินทางกันอยู่ แต่ผมเดินทางสะดวกกว่าคนอื่นๆ ผมก็เลยมาถึงที่ห้างได้เร็วกว่าคนอื่น นั่นเพราะผมเดินมาครับ ตึกที่ผมทำงานอยู่นั้น อยู่ห่างจากห้างนี้ไม่ถึง 1 กิโลเมตร ผมเลยเลือกเดินมาครับ ถือเป็นการออกกำลังกายไปด้วยในตัว
สำหรับวันวาเลนไทน์ สิ่งที่ผู้คนชอบมอบให้แก่กันก็คงจะหนีไม่พ้น ดอกกุหลาบ หรือหมอนรูปหัวใจ หรือไม่ก็ตุ๊กตาที่ถือดอกไม้ กับหัวใจน่ารักๆล่ะครับ แน่นอนว่าผมก็ตามหาสิ่งเหล่านั้นอยู่เหมือนกัน ผมเคยคิดจะแหวกแนว หรืออินดี้ หาของอย่างอื่นให้คนที่ผมแอบชอบนะครับ แต่หลังจากที่ได้ลองสืบดูว่า ผู้หญิงที่ผมแอบชอบอยู่นั้นชอบอะไร สุดท้ายมันก็ไม่พ้นตุ๊กตาล่ะครับ
ราคาของตุ๊กตาถือดอกไม้ หรือหัวใจในช่วงวันวาเลนไทน์นี่มันช่างน่าสะพรึงซะเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นตัวขนาดเล็ก ขนาดกลาง ขนาดใหญ่ หรือขนาดใหญ่เวอร์ๆ ราคาพุ่งจนน่ากลัวทุกขนาด จนอยากจะบอกกับผู้หญิงที่แอบชอบว่า "เธอๆ รอผ่านวันวาเลนไทน์ไปสัก 3 วันก่อนนะ เดี๋ยวซื้อของขวัญให้" มันก็ไม่ได้หรอกมั้งครับ
"ยี่สิบบาทค่ะ" แม่ค้าลูกชิ้น ปิ้งลูกชิ้นจนเสร็จ ก็เอาใส่ถุง ราดน้ำจิ้มรสเด็ด ก่อนที่จะส่งถุงลูกชิ้นปิ้งให้ผม ลูกชิ้นร้อนๆ น้ำจิ้มรสเด็ด แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้วครับ
ผมเดินหาที่นั่งเพื่อกินลูกชิ้นทั้ง 2 ไม้ให้เสร็จ แล้วจะได้ไปเดินเลือกซื้อตุ๊กตาต่ออีกครั้ง
ผมหยิบไม้ลูกชิ้นออกมาจากถุง 1 ไม้ ลูกชิ้นทั้ง 5 ลูก ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้ม มันดูสวยงามมาก กลิ่นหอมของลูกชิ้น และน้ำจิ้มลอยแตะจมูกผม ทำเอาผมน้ำลายไหล กลืนน้ำลาย..อึก แล้วผมก็ตัดสินใจกินลูกชิ้นลูกแรกที่ปลายไม้ทันที
"อืม...ร้อน อร่อย แซ่บจริงๆ" ถึงแม้ว่าลูกชิ้นจะร้อนไปสักหน่อย แต่ก็ยังพอกินได้ ความนุ่มของมันทำให้ผมมีความสุขในการเคี้ยว ความหอม และรสแซ่บของน้ำจิ้มทำให้ผมมีความสุขกับการใช้ลิ้นดันมันไปมาๆในปาก ก่อนที่จะกลืนลงไปอย่างมีความสุขจริงๆ
หลังจากที่ผมมีความสุขกับลูกชิ้นลูกแรกไปแล้ว ผมก็จัดการลูกที่ 2 ตามมาติดๆ ระหว่างที่เคี้ยวลูกชิ้นลูกที่ 2 ไป สายตาก็มองผู้คนที่พลุกพล่านเต็มลานหน้าห้างแห่งนี้ไปด้วย
'ดูนักเรียนคู่นั้นสิ น่าจะสักมอต้นได้ล่ะมั้งนั่น เด็กสมัยนี้มีแฟนกันเร็วจริงๆ' ผมเคี้ยวลูกชิ้นไป ก็มองเห็นเด็กนักเรียนสองคน นั่งกุมมือกัน คุยกันกระหนุงกระหนิงไป พาลให้นึกถึงสมัยตอนตัวเองเรียน ม.ต้น ตอนนั้นจำได้ว่าตัวเองไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิง หรือความรักเลย ตอนนั้นในหัวมีแต่...คิดว่าการเรียนใช่มั้ยล่ะครับ ผิดนะครับ ตอนนั้นผมสนใจแต่เกมครับ ว่างเป็นไม่ได้ หาเรื่องเล่นเกมตลอดเลย
ลูกชิ้นลูกที่ 3 และลูกที่ 4 หมดไปอย่างรวดเร็ว ก็มันอร่อย เลยหยุดไม่ได้ล่ะครับ มาถึงลูกที่ 5 ลูกสุดท้ายของไม้ ผมเอาฟันคาบลูกชิ้นลูกสุดท้ายไว้ แล้วเอามือดึงไม้ลูกชิ้นอย่างช้าๆ ให้ลูกชิ้นมาหยุดอยู่ที่ปลายไม้ ผมมองซ้ายมองขวา มีคนสนใจผมรึเปล่า 'อืม ไม่น่ามีใครสนใจเราหรอก' ผมเอาลูกชิ้นที่อยู่ปลายไม้เข้าปาก ดูดกินน้ำจิ้มจนหมด แล้วก็เอาลูกชิ้นออกมาจากปาก จิ้มลงไปในถึงลูกชิ้นอีกครั้ง เพื่อให้ลูกชิ้นชุ่มน้ำจิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะเอาลูกชิ้นขึ้นมาใส่ปากพร้อมน้ำจิ้มที่เยิ้มเลยทีเดียว 'แหม โคตรแซ่บเลย'
ระหว่างที่ผมกำลังมีความสุขกับลูกชิ้นลูกสุดท้ายของไม้อยู่นั้น สายตาของผมก็ไปจ๊ะเอ๋กับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าครับ ผมตกใจมาก เพราะเธอมองผมอยู่ แล้วเธอก็มีรอยยิ้มเล็กๆให้ผมด้วย สมองของผมพลันคิดเลยว่า 'เมื่อกี้เธอต้องเห็นเรากินลูกชิ้นแบบนั้นแน่ๆ เธอเลยอดที่จะยิ้มไม่ได้' ผมมองเธอ มองทางซ้าย มองทางขวา มองเธอ มองทางซ้าย มองทางขวา มองเธอ ผมมองอยู่แบบนี้หลายรอบ หรือพูดง่ายๆก็คือ สายตาเลิ่กลั่กนั่นแหละครับ ผมทำอะไรต่อไม่ถูกจริงๆครับ
ผมไม่แน่ใจตัวเองว่าอาย เพราะถูกเธอมองเห็นผมกินลูกชิ้นแบบนั้น หรือผมเขิน เพราะรอยยิ้มเล็กๆนั่นกันแน่
ผมตัดสินใจละสายตาจากเธอมองไปทางอื่น เพื่อให้ตัวเองสบายใจ แต่ก็ด้วยอะไรดลใจก็ไม่รู้ล่ะครับ ทำให้ผมต้องมองเธออีกครั้งเพื่อดูว่า เธอแต่งตัวยังไง มีลักษณะเด่นอะไรบ้าง ผมมองเธอแค่ไม่นานก็ได้คำตอบมาทั้งหมด ก่อนที่ผมจะมองไปทางอื่นอีกครั้ง แล้วพยายามไม่มองเธออีก
'เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนกุด กระโปรงยีนส์ไม่สั้นมาก หน้าตาน่ามอง ผมยาวน่าจะถึงกลางหลัง ส่วนสูงเดาไม่ถูก รองเท้าลืมดู นั่งไขว่ห้างทำตัวสบายๆ และที่สำคัญที่สุดคือ รอยยิ้มมีเสน่ห์มากๆ' เฮ้ย นี่ผมเก็บรายละเอียดของเธอได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ผมตกใจตัวเองมาก ว่าทำไมสังเกตได้ขนาดนั้น ทั้งๆที่ผมมองเธอแค่ไม่นาน
ตอนนี้ผมเหมือนคนโดนหมัดตรงชกเข้าหน้าครับ รู้สึกมึนๆ เบลอๆ คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อดี ก่อนที่สมองจะสั่งการให้เอามือหยิบไม้ลูกชิ้นอีกไม้ที่เหลือขึ้นมากิน ลูกแรกเข้าปากยังไม่เคี้ยว ลูกที่ 2 ตามมาทันที เริ่มเคี้ยว ลูกที่ 3 ตามมาติดๆ เริ่มเคี้ยวยากละ ลูกที่ 4 ยัดเพิ่มเข้าไปอีก ทีนี้เต็มปากเลยครับ เคี้ยวยากเลย แต่ก็อร่อยสุดๆเหมือนกัน ก่อนที่จะหยุดที่ลูกที่ 5 ลูกสุดท้าย
หลังจากที่พยายามเคี้ยวลูกชิ้น 4 ลูกพร้อมกันจนหมดไปจากภายในปากอย่างเอร็ดอร่อยแซ่บถึงใจแล้ว ดูเหมือนว่าสติจะเริ่มกลับมาครับ ผมมองลูกชิ้นลูกสุดท้ายที่อยู่ตรงโคนไม้ ก่อนที่จะเงยหน้าหันไปหาผู้หญิงที่ยิ้มให้ผมเมื่อสักครู่นี้
"อ้าว หาย" ผมหันไปมองเธอ แต่ไม่เจอเธอแล้ว ผมถึงกับพูดออกมาเสียงดังเลยทีเดียว ผมทำหน้าสงสัยว่าเธอหายไปไหน ผมลองมองหาเธอแถวๆนั้น แต่ก็ไม่เจอเธอเลย ผมมาลองคิดๆดู แล้วผมจะสนใจเธอทำไมกันนะ พอผมคิดได้แบบนั้น ผมก็จัดการลูกชิ้นลูกสุดท้ายทันที ด้วยวิธีการกินปกติไม่กินแบบไม้แรก
ยอมรับเลยว่า ระหว่างที่เคี้ยวลูกชิ้นลูกสุดท้ายอยู่ สายตาก็ยังคงพยายามมองหาเธอคนนั้นไปด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ พอผมจัดการกับลูกชิ้นทั้ง 2 ไม้เรียบร้อยแล้ว ผมก็ลุกจากที่ผมนั่งอยู่ เพื่อไปเดินหาซื้อตุ๊กตาเป้าหมายของขวัญวันวาเลนไทน์ต่อ
"ช่วงวันวาเลนไทน์ก็แบบนี้แหละค่ะ ราคามันจะสูงไปสักหน่อย" เจ้าของร้านตุ๊กตาร้านหนึ่งที่ผมเข้าไปเลือกซื้อตุ๊กตาบอกกับผม ซึ่งผมก็ขอตัวเดินออกไปดูตุ๊กตาที่ร้านอื่นๆก่อน
หลังจากที่เดินดูจนคิดว่าทั่วแล้ว ผมคิดว่าราคาถูกๆก็คงไม่มีหรอก เพราะมันเป็นช่วงวันวาเลนไทน์ ราคาก็จะสูงๆกันประมาณนี้แทบทุกร้าน ผมเลยตัดสินใจไปเลือกซื้อตุ๊กตาที่ร้าน...ที่เจ้าของร้านสวยที่สุด
"ตกลงเอาตัวนี้นะคะ ไม่เพิ่มอีก 250 เอาตัวใหญ่ไปเลยล่ะคะ" เจ้าของร้านคนสวยถามผม หลังจากที่ผมเลือกซื้อตุ๊กตาขนาดกลาง
"ตัวใหญ่เดินทางลำบาก ขอกลางๆแบบนี้ดีกว่าครับ อุ้มไปให้ง่ายกว่าเยอะครับ" ผมก็อธิบายให้เจ้าของร้านเข้าใจ ว่าทำไมผมถึงเลือกแค่ตุ๊กตาขนาดกลาง
"อุ้มตุ๊กตาไปให้ผู้หญิงแล้ว ก็ขอให้ได้อุ้มผู้หญิงแทนตุ๊กตาบ้างนะคะ" หลังจากที่ผมตัดสินใจซื้อตุ๊กตาที่ร้าน และจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านก็มีอวยพรให้ผมแบบทะลึ่งๆเล็กน้อย
"แหม เล่นขี้นะครับเนี่ย" ผมแซวเจ้าของร้านกลับไปบ้าง
"เหอะ ขี้เล่นมากกว่ามั้งคะ" เจ้าของร้านอารมณ์ดี แก้มุขผมกลับมา ทั้งผม และเจ้าของร้านต่างก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่ผมจะเดินออกจากร้านมาครับ
ผมนั้นมีความสุข เพราะได้ของขวัญวันวาเลนไทน์ตามที่ต้องการแล้ว ตุ๊กตาถือหัวใจน่ารักมากเลยทีเดียว เธอคนนั้นต้องชอบแน่ๆ
ส่วนแม่ค้าน่ะเหรอ ผมคิดว่าที่เขามีความสุขก็คงเพราะ ช่วงนี้ขายดีมากแน่ๆเลย ผมเข้าไปในร้าน เห็นมีผู้คนหลากหลายวัยมาเลือกซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์กันเต็มร้านเลย
หลังจากที่ได้ตุ๊กตามาแล้ว แทนที่ผมจะกลับบ้านเลย สมองของผมกลับบอกว่า ให้ลองเดินตามหาผู้หญิงที่ยิ้มมีเสน่ห์คนนั้นดูสิ เผื่อจะเจอก็ได้นะ ตอนนี้ผมกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองมากว่าจะเอายังไงดี จะตามหาเธอคนนั้น หรือจะกลับบ้านดี ถ้าจะเดินตามหาเธอคนนั้น ถ้าเจอเธอแล้วจะทำยังไงต่อล่ะ แต่ถ้ากลับบ้านเลย ผมจะรู้สึกวุ่นวายใจ คาใจรึเปล่า ว่าทำไมไม่ลองเดินหาดูสักหน่อย
สุดท้ายแล้ว ความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะครับ ผมลองพยายามเดินในห้างให้ทั่วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอ ผมใช้เวลาเดินตามหาเธอประมาณ 30 นาทีเลยทีเดียว เดินวนไปวนมา ไปซ้ายไปขวา ขึ้นบนลงล่าง จนรู้สึกเมื่อยขาอยากจะนั่งพักแล้ว
"เอาสองไม้ครับ" ผมออกมาที่หน้าห้าง แล้วก็มาซื้อลูกชิ้นปิ้งกินอีก 2 ไม้ครับ เพราะว่าเหนื่อยจากการเดินตามหาเธอคนนั้น
"เหลือห้าไม้เองหนุ่ม เหมาหมดเลยมั้ย ป้าจะได้เก็บร้านเลย" สิ่งที่ผมกลัวเกิดขึ้นจนได้ ผมเห็นแล้วล่ะว่าในถาดเหลือลูกชิ้นอยู่ 5 ไม้ ถ้าผมสั่งไป 2 ไม้ ก็จะเหลืออยู่ 3 ไม้ ผมคิดว่าเดี๋ยวป้าก็คงขายได้แหละ 3 ไม้เนี่ย แต่ก็ไม่คิดว่าป้าจะเสนอโปรโมชั่นเก็บร้านแรงขนาดนี้ ผมหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะบอกไปว่า...
"สี่สิบได้รึเปล่าครับ ถ้าได้ ผมเอาหมดก็ได้ครับ" จริงๆก็อยากซื้อลูกชิ้นของป้า 50 บาทตามราคาปกตินะครับ แต่ผมนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้ผมเหลือเงินติดตัวแค่ 40 บาท ก็เลยลองถามป้าดู เผื่อฟลุ๊คป้าจะยอม
"เอาๆ ป้าอยากเก็บร้านแล้ว" ป้าใจดี ยอมรับข้อเสนอของผมจนได้ครับ ผมก็เลยได้ลูกชิ้นปิ้ง กับน้ำจิ้มรสเด็ดมา 5 ไม้ ในราคา 40 บาทเท่านั้น
ผมกลับมานั่งกินลูกชิ้น 5 ไม้ตรงที่นั่งเดิม เผื่อว่าจะได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง ผมกินไป ก็มองหาเธอไปด้วย มองแล้วก็มองอีก ก็ไม่เจอ สงสัยเธอคงกลับบ้านไปแล้ว แต่แล้วอยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าผม ผมแหงนหน้ามองดูว่าใคร ผมตกใจแทบจะสำลักลูกชิ้น เธอคือคนที่ให้ผมมาหาซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้นั่นเอง
"เออ...มาได้ไงเนี่ยปาย" ผมทักทายน้องปาย ผู้หญิงคนที่ผมต้องมาหาซื้อตุ๊กตาให้ เธอยืนอยู่ตรงหน้าผมด้วยสภาพที่หัวฟูเหมือนเพิ่งผ่านสนามรบมาหมาดๆ ทำเอาผมตกใจแทบจะสำลักลูกชิ้นนั่นแหละครับ
โดยน้องปาย คือน้องสาวที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกับผมครับ ผมกับน้องปายสนิทกันมาก จนหลายๆคนในบริษัทเข้าใจผิดบ่อยๆ คิดว่าผมกับน้องปายเป็นแฟนกันบ้างล่ะ เป็นกิ๊กกันบ้างล่ะ และสาเหตุที่ผมต้องมาหาซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้น้องปายก็เพราะว่า ผมสนใจในตัวเพื่อนของน้องปายที่ทำงานอยู่ที่บริษัทอื่นครับ
"มาได้ไงไม่สำคัญหรอกพี่ แต่ที่แน่ๆ ลูกชิ้นในมือน่ะ ส่งมาแต่โดยดีซะเถอะ อย่าให้ต้องมีคนต้องเจ็บตัว" น้องปายนั่งลงข้างๆผม พร้อมกับคำขู่กรรโชกลูกชิ้นจากผม ซึ่งผมก็ต้องยอมให้แต่โดยดีไม่กล้าขัดขืน
"โห แซ่บดีเนอะ นี่พี่กะจะกินคนเดียวห้าไม้เลยเหรอ โหดจริงๆ" น้องปายเคี้ยวลูกชิ้นไป พูดไปอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนผมได้แต่นั่งอึ้ง 'อะไรของมันเนี่ย มาถึงก็กินเอาๆ ไม่สนใจดูตุ๊กตาที่ซื้อมาแล้ววางอยู่ข้างๆตัวนี่เลย'
"เออ...ปาย นี่นะตุ๊กตาคิตตี้ถือหัวใจที่ให้ซื้อน่ะ" ผมตัดบทความอร่อยของน้องปายทันที ด้วยการส่งตุ๊กตาคิตตี้ให้ น้องปายหยุดกิน คว้าตุ๊กตาคิตตี้จากมือผมไป แล้วก็หันไปมองใครบางคนที่นั่งอยู่แถวๆนั้น
ผู้หญิงเจ้าของยิ้มที่มีเสน่ห์คนนั้น นั่งอยู่แถวนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ แล้วอยู่ๆเธอก็ลุกขึ้นเดินมาทางผม กับน้องปาย และทันทีที่ผู้หญิงเจ้าของยิ้มที่มีเสน่ห์มายืนอยู่ตรงหน้าผม น้องปายก็ส่งตุ๊กตาคิตตี้ให้ทันที
"เอ้านี่ ไอ้ผึ้ง คิตตี้ถือหัวใจ พี่ตูนเค้าซื้อให้แกเนื่องในวันแห่งฟามรัก แหวะๆๆ" น้องผึ้ง รับตุ๊กตาคิตตี้จากมือน้องปายไป ก่อนที่จะมองผมพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่ทรงพลัง และมีเสน่ห์อีกครั้ง ผมใจเต้นแรง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อ้าปากค้าง
"ขอบคุณนะคะพี่ตูน เป็นการเริ่มต้นจีบผึ้งที่ดีนะคะ แต่มันจะดีกว่านี้นะ ถ้าพี่กล้าๆเอามาให้ผึ้งเองน่ะค่ะ" น้องผึ้งพูดจบ ก็ยังคงยิ้มเล็กๆเหมือนเดิม ทำเอาผมยิ้มตามไปได้เหมือนกัน
"เออคือ จริงๆพี่ก็ตามหาผึ้งซะทั่วเลยนะ ตั้งแต่ที่พี่เห็นผึ้งครั้งแรกตอนทุ่มกว่าๆ แล้วผึ้งก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยน่ะ พอพี่หาซื้อตุ๊กตาคิตตี้ได้แล้ว พี่ก็อยากจะเอาให้ผึ้งเองกับมือโดยไม่ต้องผ่านปาย แต่ตามหายังไงก็ไม่เจอผึ้งเลยน่ะสิ" ผมอธิบายให้น้องผึ้งฟังถึงความพยายามของผม โดยน้องผึ้งก็ได้แต่ยิ้ม แล้วก็ยักคิ้วมองไปทางน้องปาย
"ทั้งหมดนี่แผนของปายเหรอ ที่ให้ผึ้งโผล่มาให้พี่เห็น แล้วก็เอาผึ้งไปซ่อนเนี่ย" ผมหันขวับไปหาน้องปายที่กำลังเอาลูกชิ้นเข้าปายอย่างสบายอารมณ์
"ป๊าวววว" น้องปายปฏิเสธเสียงสูงแบบนี้ ชัดเลยครับ ผมโดนสองสาวเล่นงานเข้าให้แล้ว
น้องผึ้ง คือเพื่อนสนิทของน้องปายที่ทำงานอยู่บริษัทอื่นครับ ผมมีโอกาสได้เจอน้องผึ้งมาแล้ว 2 ครั้ง ตอนที่น้องปายขอให้ผมมาเป็นเพื่อนซื้อของที่ห้างแห่งนี้ แล้วผมก็บอกกับน้องปายว่า ผมอยากจะจีบน้องผึ้ง โดยผมก็สืบข้อมูลของชอบของน้องผึ้งจากน้องปายนี่แหละครับ จนถึงวันวาเลนไทน์ผมก็เลยอยากจะซื้อตุ๊กตาคิตตี้ฝากน้องปายไปให้น้องผึ้ง เพื่อเป็นการเริ่มต้นการจีบนั่นเอง
"ปาย ลูกชิ้นเหลือกี่ไม้ ขอกินบ้าง" น้องผึ้งหันขวับไปหาน้องปาย จากรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ตอนนี้หน้าตาจริงๆมาก น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป จากอ่อนหวาน กลายเป็นดุดัน เหมือนจะทำสงครามกับน้องปายยังไงยังงั้น
"เหลือ 3 ไม้ แบ่งกันคนละไม้ ชนลูกชิ้นฉลองวันวาเลนไทน์กันเถอะ" น้องปาย ส่งลูกชิ้นให้ผม กับน้องผึ้งคนละ 1 ไม้ แล้วเรา 3 คนก็ชนลูกชิ้นกันเหมือนชนแก้ว แถมยังเสียดังไม่สนใจผู้คนรอบข้างกันเลยทีเดียว
และแน่นอนว่า นับตั้งแต่วินาทีที่การชนลูกชิ้นเริ่มขึ้น การเริ่มทำคะแนนจีบน้องผึ้งของผมก็เริ่มต้นขึ้นด้วยเช่นกัน
15 ก.พ. 2559
"เอาสองไม้ครับ" ผมยืนอยู่หน้าร้านรถเข็นขายลูกชิ้นปิ้ง ขณะนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ผู้คนพลุกพล่านเต็มลานหน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งนี้ ผมแวะมาซื้อของขวัญวันสำคัญให้ผู้หญิงคนหนึ่งครับ ซึ่งวันสำคัญที่ว่าก็คือ วันวาเลนไทน์นั่นเอง
ผมมาถึงห้างแห่งนี้ตั้งแต่หกโมงสิบนาที ตอนนั้นผู้คนยังไม่มากเท่าตอนนี้ คงเป็นเพราะว่าผู้คนกำลังเดินทางกันอยู่ แต่ผมเดินทางสะดวกกว่าคนอื่นๆ ผมก็เลยมาถึงที่ห้างได้เร็วกว่าคนอื่น นั่นเพราะผมเดินมาครับ ตึกที่ผมทำงานอยู่นั้น อยู่ห่างจากห้างนี้ไม่ถึง 1 กิโลเมตร ผมเลยเลือกเดินมาครับ ถือเป็นการออกกำลังกายไปด้วยในตัว
สำหรับวันวาเลนไทน์ สิ่งที่ผู้คนชอบมอบให้แก่กันก็คงจะหนีไม่พ้น ดอกกุหลาบ หรือหมอนรูปหัวใจ หรือไม่ก็ตุ๊กตาที่ถือดอกไม้ กับหัวใจน่ารักๆล่ะครับ แน่นอนว่าผมก็ตามหาสิ่งเหล่านั้นอยู่เหมือนกัน ผมเคยคิดจะแหวกแนว หรืออินดี้ หาของอย่างอื่นให้คนที่ผมแอบชอบนะครับ แต่หลังจากที่ได้ลองสืบดูว่า ผู้หญิงที่ผมแอบชอบอยู่นั้นชอบอะไร สุดท้ายมันก็ไม่พ้นตุ๊กตาล่ะครับ
ราคาของตุ๊กตาถือดอกไม้ หรือหัวใจในช่วงวันวาเลนไทน์นี่มันช่างน่าสะพรึงซะเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นตัวขนาดเล็ก ขนาดกลาง ขนาดใหญ่ หรือขนาดใหญ่เวอร์ๆ ราคาพุ่งจนน่ากลัวทุกขนาด จนอยากจะบอกกับผู้หญิงที่แอบชอบว่า "เธอๆ รอผ่านวันวาเลนไทน์ไปสัก 3 วันก่อนนะ เดี๋ยวซื้อของขวัญให้" มันก็ไม่ได้หรอกมั้งครับ
"ยี่สิบบาทค่ะ" แม่ค้าลูกชิ้น ปิ้งลูกชิ้นจนเสร็จ ก็เอาใส่ถุง ราดน้ำจิ้มรสเด็ด ก่อนที่จะส่งถุงลูกชิ้นปิ้งให้ผม ลูกชิ้นร้อนๆ น้ำจิ้มรสเด็ด แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้วครับ
ผมเดินหาที่นั่งเพื่อกินลูกชิ้นทั้ง 2 ไม้ให้เสร็จ แล้วจะได้ไปเดินเลือกซื้อตุ๊กตาต่ออีกครั้ง
ผมหยิบไม้ลูกชิ้นออกมาจากถุง 1 ไม้ ลูกชิ้นทั้ง 5 ลูก ชุ่มไปด้วยน้ำจิ้ม มันดูสวยงามมาก กลิ่นหอมของลูกชิ้น และน้ำจิ้มลอยแตะจมูกผม ทำเอาผมน้ำลายไหล กลืนน้ำลาย..อึก แล้วผมก็ตัดสินใจกินลูกชิ้นลูกแรกที่ปลายไม้ทันที
"อืม...ร้อน อร่อย แซ่บจริงๆ" ถึงแม้ว่าลูกชิ้นจะร้อนไปสักหน่อย แต่ก็ยังพอกินได้ ความนุ่มของมันทำให้ผมมีความสุขในการเคี้ยว ความหอม และรสแซ่บของน้ำจิ้มทำให้ผมมีความสุขกับการใช้ลิ้นดันมันไปมาๆในปาก ก่อนที่จะกลืนลงไปอย่างมีความสุขจริงๆ
หลังจากที่ผมมีความสุขกับลูกชิ้นลูกแรกไปแล้ว ผมก็จัดการลูกที่ 2 ตามมาติดๆ ระหว่างที่เคี้ยวลูกชิ้นลูกที่ 2 ไป สายตาก็มองผู้คนที่พลุกพล่านเต็มลานหน้าห้างแห่งนี้ไปด้วย
'ดูนักเรียนคู่นั้นสิ น่าจะสักมอต้นได้ล่ะมั้งนั่น เด็กสมัยนี้มีแฟนกันเร็วจริงๆ' ผมเคี้ยวลูกชิ้นไป ก็มองเห็นเด็กนักเรียนสองคน นั่งกุมมือกัน คุยกันกระหนุงกระหนิงไป พาลให้นึกถึงสมัยตอนตัวเองเรียน ม.ต้น ตอนนั้นจำได้ว่าตัวเองไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิง หรือความรักเลย ตอนนั้นในหัวมีแต่...คิดว่าการเรียนใช่มั้ยล่ะครับ ผิดนะครับ ตอนนั้นผมสนใจแต่เกมครับ ว่างเป็นไม่ได้ หาเรื่องเล่นเกมตลอดเลย
ลูกชิ้นลูกที่ 3 และลูกที่ 4 หมดไปอย่างรวดเร็ว ก็มันอร่อย เลยหยุดไม่ได้ล่ะครับ มาถึงลูกที่ 5 ลูกสุดท้ายของไม้ ผมเอาฟันคาบลูกชิ้นลูกสุดท้ายไว้ แล้วเอามือดึงไม้ลูกชิ้นอย่างช้าๆ ให้ลูกชิ้นมาหยุดอยู่ที่ปลายไม้ ผมมองซ้ายมองขวา มีคนสนใจผมรึเปล่า 'อืม ไม่น่ามีใครสนใจเราหรอก' ผมเอาลูกชิ้นที่อยู่ปลายไม้เข้าปาก ดูดกินน้ำจิ้มจนหมด แล้วก็เอาลูกชิ้นออกมาจากปาก จิ้มลงไปในถึงลูกชิ้นอีกครั้ง เพื่อให้ลูกชิ้นชุ่มน้ำจิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะเอาลูกชิ้นขึ้นมาใส่ปากพร้อมน้ำจิ้มที่เยิ้มเลยทีเดียว 'แหม โคตรแซ่บเลย'
ระหว่างที่ผมกำลังมีความสุขกับลูกชิ้นลูกสุดท้ายของไม้อยู่นั้น สายตาของผมก็ไปจ๊ะเอ๋กับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าครับ ผมตกใจมาก เพราะเธอมองผมอยู่ แล้วเธอก็มีรอยยิ้มเล็กๆให้ผมด้วย สมองของผมพลันคิดเลยว่า 'เมื่อกี้เธอต้องเห็นเรากินลูกชิ้นแบบนั้นแน่ๆ เธอเลยอดที่จะยิ้มไม่ได้' ผมมองเธอ มองทางซ้าย มองทางขวา มองเธอ มองทางซ้าย มองทางขวา มองเธอ ผมมองอยู่แบบนี้หลายรอบ หรือพูดง่ายๆก็คือ สายตาเลิ่กลั่กนั่นแหละครับ ผมทำอะไรต่อไม่ถูกจริงๆครับ
ผมไม่แน่ใจตัวเองว่าอาย เพราะถูกเธอมองเห็นผมกินลูกชิ้นแบบนั้น หรือผมเขิน เพราะรอยยิ้มเล็กๆนั่นกันแน่
ผมตัดสินใจละสายตาจากเธอมองไปทางอื่น เพื่อให้ตัวเองสบายใจ แต่ก็ด้วยอะไรดลใจก็ไม่รู้ล่ะครับ ทำให้ผมต้องมองเธออีกครั้งเพื่อดูว่า เธอแต่งตัวยังไง มีลักษณะเด่นอะไรบ้าง ผมมองเธอแค่ไม่นานก็ได้คำตอบมาทั้งหมด ก่อนที่ผมจะมองไปทางอื่นอีกครั้ง แล้วพยายามไม่มองเธออีก
'เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนกุด กระโปรงยีนส์ไม่สั้นมาก หน้าตาน่ามอง ผมยาวน่าจะถึงกลางหลัง ส่วนสูงเดาไม่ถูก รองเท้าลืมดู นั่งไขว่ห้างทำตัวสบายๆ และที่สำคัญที่สุดคือ รอยยิ้มมีเสน่ห์มากๆ' เฮ้ย นี่ผมเก็บรายละเอียดของเธอได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ผมตกใจตัวเองมาก ว่าทำไมสังเกตได้ขนาดนั้น ทั้งๆที่ผมมองเธอแค่ไม่นาน
ตอนนี้ผมเหมือนคนโดนหมัดตรงชกเข้าหน้าครับ รู้สึกมึนๆ เบลอๆ คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อดี ก่อนที่สมองจะสั่งการให้เอามือหยิบไม้ลูกชิ้นอีกไม้ที่เหลือขึ้นมากิน ลูกแรกเข้าปากยังไม่เคี้ยว ลูกที่ 2 ตามมาทันที เริ่มเคี้ยว ลูกที่ 3 ตามมาติดๆ เริ่มเคี้ยวยากละ ลูกที่ 4 ยัดเพิ่มเข้าไปอีก ทีนี้เต็มปากเลยครับ เคี้ยวยากเลย แต่ก็อร่อยสุดๆเหมือนกัน ก่อนที่จะหยุดที่ลูกที่ 5 ลูกสุดท้าย
หลังจากที่พยายามเคี้ยวลูกชิ้น 4 ลูกพร้อมกันจนหมดไปจากภายในปากอย่างเอร็ดอร่อยแซ่บถึงใจแล้ว ดูเหมือนว่าสติจะเริ่มกลับมาครับ ผมมองลูกชิ้นลูกสุดท้ายที่อยู่ตรงโคนไม้ ก่อนที่จะเงยหน้าหันไปหาผู้หญิงที่ยิ้มให้ผมเมื่อสักครู่นี้
"อ้าว หาย" ผมหันไปมองเธอ แต่ไม่เจอเธอแล้ว ผมถึงกับพูดออกมาเสียงดังเลยทีเดียว ผมทำหน้าสงสัยว่าเธอหายไปไหน ผมลองมองหาเธอแถวๆนั้น แต่ก็ไม่เจอเธอเลย ผมมาลองคิดๆดู แล้วผมจะสนใจเธอทำไมกันนะ พอผมคิดได้แบบนั้น ผมก็จัดการลูกชิ้นลูกสุดท้ายทันที ด้วยวิธีการกินปกติไม่กินแบบไม้แรก
ยอมรับเลยว่า ระหว่างที่เคี้ยวลูกชิ้นลูกสุดท้ายอยู่ สายตาก็ยังคงพยายามมองหาเธอคนนั้นไปด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ พอผมจัดการกับลูกชิ้นทั้ง 2 ไม้เรียบร้อยแล้ว ผมก็ลุกจากที่ผมนั่งอยู่ เพื่อไปเดินหาซื้อตุ๊กตาเป้าหมายของขวัญวันวาเลนไทน์ต่อ
"ช่วงวันวาเลนไทน์ก็แบบนี้แหละค่ะ ราคามันจะสูงไปสักหน่อย" เจ้าของร้านตุ๊กตาร้านหนึ่งที่ผมเข้าไปเลือกซื้อตุ๊กตาบอกกับผม ซึ่งผมก็ขอตัวเดินออกไปดูตุ๊กตาที่ร้านอื่นๆก่อน
หลังจากที่เดินดูจนคิดว่าทั่วแล้ว ผมคิดว่าราคาถูกๆก็คงไม่มีหรอก เพราะมันเป็นช่วงวันวาเลนไทน์ ราคาก็จะสูงๆกันประมาณนี้แทบทุกร้าน ผมเลยตัดสินใจไปเลือกซื้อตุ๊กตาที่ร้าน...ที่เจ้าของร้านสวยที่สุด
"ตกลงเอาตัวนี้นะคะ ไม่เพิ่มอีก 250 เอาตัวใหญ่ไปเลยล่ะคะ" เจ้าของร้านคนสวยถามผม หลังจากที่ผมเลือกซื้อตุ๊กตาขนาดกลาง
"ตัวใหญ่เดินทางลำบาก ขอกลางๆแบบนี้ดีกว่าครับ อุ้มไปให้ง่ายกว่าเยอะครับ" ผมก็อธิบายให้เจ้าของร้านเข้าใจ ว่าทำไมผมถึงเลือกแค่ตุ๊กตาขนาดกลาง
"อุ้มตุ๊กตาไปให้ผู้หญิงแล้ว ก็ขอให้ได้อุ้มผู้หญิงแทนตุ๊กตาบ้างนะคะ" หลังจากที่ผมตัดสินใจซื้อตุ๊กตาที่ร้าน และจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านก็มีอวยพรให้ผมแบบทะลึ่งๆเล็กน้อย
"แหม เล่นขี้นะครับเนี่ย" ผมแซวเจ้าของร้านกลับไปบ้าง
"เหอะ ขี้เล่นมากกว่ามั้งคะ" เจ้าของร้านอารมณ์ดี แก้มุขผมกลับมา ทั้งผม และเจ้าของร้านต่างก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่ผมจะเดินออกจากร้านมาครับ
ผมนั้นมีความสุข เพราะได้ของขวัญวันวาเลนไทน์ตามที่ต้องการแล้ว ตุ๊กตาถือหัวใจน่ารักมากเลยทีเดียว เธอคนนั้นต้องชอบแน่ๆ
ส่วนแม่ค้าน่ะเหรอ ผมคิดว่าที่เขามีความสุขก็คงเพราะ ช่วงนี้ขายดีมากแน่ๆเลย ผมเข้าไปในร้าน เห็นมีผู้คนหลากหลายวัยมาเลือกซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์กันเต็มร้านเลย
หลังจากที่ได้ตุ๊กตามาแล้ว แทนที่ผมจะกลับบ้านเลย สมองของผมกลับบอกว่า ให้ลองเดินตามหาผู้หญิงที่ยิ้มมีเสน่ห์คนนั้นดูสิ เผื่อจะเจอก็ได้นะ ตอนนี้ผมกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองมากว่าจะเอายังไงดี จะตามหาเธอคนนั้น หรือจะกลับบ้านดี ถ้าจะเดินตามหาเธอคนนั้น ถ้าเจอเธอแล้วจะทำยังไงต่อล่ะ แต่ถ้ากลับบ้านเลย ผมจะรู้สึกวุ่นวายใจ คาใจรึเปล่า ว่าทำไมไม่ลองเดินหาดูสักหน่อย
สุดท้ายแล้ว ความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะครับ ผมลองพยายามเดินในห้างให้ทั่วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอ ผมใช้เวลาเดินตามหาเธอประมาณ 30 นาทีเลยทีเดียว เดินวนไปวนมา ไปซ้ายไปขวา ขึ้นบนลงล่าง จนรู้สึกเมื่อยขาอยากจะนั่งพักแล้ว
"เอาสองไม้ครับ" ผมออกมาที่หน้าห้าง แล้วก็มาซื้อลูกชิ้นปิ้งกินอีก 2 ไม้ครับ เพราะว่าเหนื่อยจากการเดินตามหาเธอคนนั้น
"เหลือห้าไม้เองหนุ่ม เหมาหมดเลยมั้ย ป้าจะได้เก็บร้านเลย" สิ่งที่ผมกลัวเกิดขึ้นจนได้ ผมเห็นแล้วล่ะว่าในถาดเหลือลูกชิ้นอยู่ 5 ไม้ ถ้าผมสั่งไป 2 ไม้ ก็จะเหลืออยู่ 3 ไม้ ผมคิดว่าเดี๋ยวป้าก็คงขายได้แหละ 3 ไม้เนี่ย แต่ก็ไม่คิดว่าป้าจะเสนอโปรโมชั่นเก็บร้านแรงขนาดนี้ ผมหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะบอกไปว่า...
"สี่สิบได้รึเปล่าครับ ถ้าได้ ผมเอาหมดก็ได้ครับ" จริงๆก็อยากซื้อลูกชิ้นของป้า 50 บาทตามราคาปกตินะครับ แต่ผมนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้ผมเหลือเงินติดตัวแค่ 40 บาท ก็เลยลองถามป้าดู เผื่อฟลุ๊คป้าจะยอม
"เอาๆ ป้าอยากเก็บร้านแล้ว" ป้าใจดี ยอมรับข้อเสนอของผมจนได้ครับ ผมก็เลยได้ลูกชิ้นปิ้ง กับน้ำจิ้มรสเด็ดมา 5 ไม้ ในราคา 40 บาทเท่านั้น
ผมกลับมานั่งกินลูกชิ้น 5 ไม้ตรงที่นั่งเดิม เผื่อว่าจะได้เจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง ผมกินไป ก็มองหาเธอไปด้วย มองแล้วก็มองอีก ก็ไม่เจอ สงสัยเธอคงกลับบ้านไปแล้ว แต่แล้วอยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าผม ผมแหงนหน้ามองดูว่าใคร ผมตกใจแทบจะสำลักลูกชิ้น เธอคือคนที่ให้ผมมาหาซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้นั่นเอง
"เออ...มาได้ไงเนี่ยปาย" ผมทักทายน้องปาย ผู้หญิงคนที่ผมต้องมาหาซื้อตุ๊กตาให้ เธอยืนอยู่ตรงหน้าผมด้วยสภาพที่หัวฟูเหมือนเพิ่งผ่านสนามรบมาหมาดๆ ทำเอาผมตกใจแทบจะสำลักลูกชิ้นนั่นแหละครับ
โดยน้องปาย คือน้องสาวที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกับผมครับ ผมกับน้องปายสนิทกันมาก จนหลายๆคนในบริษัทเข้าใจผิดบ่อยๆ คิดว่าผมกับน้องปายเป็นแฟนกันบ้างล่ะ เป็นกิ๊กกันบ้างล่ะ และสาเหตุที่ผมต้องมาหาซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้น้องปายก็เพราะว่า ผมสนใจในตัวเพื่อนของน้องปายที่ทำงานอยู่ที่บริษัทอื่นครับ
"มาได้ไงไม่สำคัญหรอกพี่ แต่ที่แน่ๆ ลูกชิ้นในมือน่ะ ส่งมาแต่โดยดีซะเถอะ อย่าให้ต้องมีคนต้องเจ็บตัว" น้องปายนั่งลงข้างๆผม พร้อมกับคำขู่กรรโชกลูกชิ้นจากผม ซึ่งผมก็ต้องยอมให้แต่โดยดีไม่กล้าขัดขืน
"โห แซ่บดีเนอะ นี่พี่กะจะกินคนเดียวห้าไม้เลยเหรอ โหดจริงๆ" น้องปายเคี้ยวลูกชิ้นไป พูดไปอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนผมได้แต่นั่งอึ้ง 'อะไรของมันเนี่ย มาถึงก็กินเอาๆ ไม่สนใจดูตุ๊กตาที่ซื้อมาแล้ววางอยู่ข้างๆตัวนี่เลย'
"เออ...ปาย นี่นะตุ๊กตาคิตตี้ถือหัวใจที่ให้ซื้อน่ะ" ผมตัดบทความอร่อยของน้องปายทันที ด้วยการส่งตุ๊กตาคิตตี้ให้ น้องปายหยุดกิน คว้าตุ๊กตาคิตตี้จากมือผมไป แล้วก็หันไปมองใครบางคนที่นั่งอยู่แถวๆนั้น
ผู้หญิงเจ้าของยิ้มที่มีเสน่ห์คนนั้น นั่งอยู่แถวนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ แล้วอยู่ๆเธอก็ลุกขึ้นเดินมาทางผม กับน้องปาย และทันทีที่ผู้หญิงเจ้าของยิ้มที่มีเสน่ห์มายืนอยู่ตรงหน้าผม น้องปายก็ส่งตุ๊กตาคิตตี้ให้ทันที
"เอ้านี่ ไอ้ผึ้ง คิตตี้ถือหัวใจ พี่ตูนเค้าซื้อให้แกเนื่องในวันแห่งฟามรัก แหวะๆๆ" น้องผึ้ง รับตุ๊กตาคิตตี้จากมือน้องปายไป ก่อนที่จะมองผมพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่ทรงพลัง และมีเสน่ห์อีกครั้ง ผมใจเต้นแรง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อ้าปากค้าง
"ขอบคุณนะคะพี่ตูน เป็นการเริ่มต้นจีบผึ้งที่ดีนะคะ แต่มันจะดีกว่านี้นะ ถ้าพี่กล้าๆเอามาให้ผึ้งเองน่ะค่ะ" น้องผึ้งพูดจบ ก็ยังคงยิ้มเล็กๆเหมือนเดิม ทำเอาผมยิ้มตามไปได้เหมือนกัน
"เออคือ จริงๆพี่ก็ตามหาผึ้งซะทั่วเลยนะ ตั้งแต่ที่พี่เห็นผึ้งครั้งแรกตอนทุ่มกว่าๆ แล้วผึ้งก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยน่ะ พอพี่หาซื้อตุ๊กตาคิตตี้ได้แล้ว พี่ก็อยากจะเอาให้ผึ้งเองกับมือโดยไม่ต้องผ่านปาย แต่ตามหายังไงก็ไม่เจอผึ้งเลยน่ะสิ" ผมอธิบายให้น้องผึ้งฟังถึงความพยายามของผม โดยน้องผึ้งก็ได้แต่ยิ้ม แล้วก็ยักคิ้วมองไปทางน้องปาย
"ทั้งหมดนี่แผนของปายเหรอ ที่ให้ผึ้งโผล่มาให้พี่เห็น แล้วก็เอาผึ้งไปซ่อนเนี่ย" ผมหันขวับไปหาน้องปายที่กำลังเอาลูกชิ้นเข้าปายอย่างสบายอารมณ์
"ป๊าวววว" น้องปายปฏิเสธเสียงสูงแบบนี้ ชัดเลยครับ ผมโดนสองสาวเล่นงานเข้าให้แล้ว
น้องผึ้ง คือเพื่อนสนิทของน้องปายที่ทำงานอยู่บริษัทอื่นครับ ผมมีโอกาสได้เจอน้องผึ้งมาแล้ว 2 ครั้ง ตอนที่น้องปายขอให้ผมมาเป็นเพื่อนซื้อของที่ห้างแห่งนี้ แล้วผมก็บอกกับน้องปายว่า ผมอยากจะจีบน้องผึ้ง โดยผมก็สืบข้อมูลของชอบของน้องผึ้งจากน้องปายนี่แหละครับ จนถึงวันวาเลนไทน์ผมก็เลยอยากจะซื้อตุ๊กตาคิตตี้ฝากน้องปายไปให้น้องผึ้ง เพื่อเป็นการเริ่มต้นการจีบนั่นเอง
"ปาย ลูกชิ้นเหลือกี่ไม้ ขอกินบ้าง" น้องผึ้งหันขวับไปหาน้องปาย จากรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ตอนนี้หน้าตาจริงๆมาก น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป จากอ่อนหวาน กลายเป็นดุดัน เหมือนจะทำสงครามกับน้องปายยังไงยังงั้น
"เหลือ 3 ไม้ แบ่งกันคนละไม้ ชนลูกชิ้นฉลองวันวาเลนไทน์กันเถอะ" น้องปาย ส่งลูกชิ้นให้ผม กับน้องผึ้งคนละ 1 ไม้ แล้วเรา 3 คนก็ชนลูกชิ้นกันเหมือนชนแก้ว แถมยังเสียดังไม่สนใจผู้คนรอบข้างกันเลยทีเดียว
และแน่นอนว่า นับตั้งแต่วินาทีที่การชนลูกชิ้นเริ่มขึ้น การเริ่มทำคะแนนจีบน้องผึ้งของผมก็เริ่มต้นขึ้นด้วยเช่นกัน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น