ณ ที่แห่งหนึ่ง บนดินแดนอันสงบสุข ได้มีเพื่อนซี้อยู่ 3 คนที่สนิทกันมาก ทั้ง 3 คนมีชื่อเสียงในด้านความอารมณ์ดีที่หาใครเทียบไม่ได้ คนในที่แห่งนั้นต่างชื่นชอบในตัวของทั้ง 3 คน เพราะเวลาที่ได้ยินทั้ง 3 คนคุยกัน ต่างต้องอมยิ้ม หรือหัวเราะออกมา และในวันนี้ก็เช่นกัน สิ่งที่คนในที่แห่งนั้นรอคอยก็มาถึง
“เฮ้ย ไอ้เหิน” เรน หนึ่งในหนุ่มอารมณ์ดีทักทายเพื่อนซี้
“อ้าว ใครวะ อ่อ ไอ้เรน” เหิน อีกหนึ่งหนุ่มอารมณ์ดี ทักทายเพื่อนซี้กลับ
“ไม่เจอกันนาน ยังดูจนเหมือนเดิมเลยนะ” เรน ทักทายเพื่อนเหินเหมือนไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งๆที่ก็เจอกันอยู่ทุกวัน
“โว๊ะ ไอ้นี่ ก็พูดเกินไป” เหิน ว่าให้เพื่อนเรน
“แล้วไปไหนมาเนี่ย ไม่เจอกันนานเลย” เหิน ถามเพื่อนเรน ต่อเนื่องจากที่เพื่อนเรนบอกว่าไม่ได้เจอกันนาน
“ไปอเมริกามา” เรน ตอบเพื่อนเหิน
“ไปทำไมอเมริกา” เหิน ถามด้วยความสงสัย
“ไปกินข้าวผัดอเมริกัน” เรน ทำท่ากินข้าวผัดให้ดู
“ไปกินไกลจริงๆนะ” เหิน ทำท่าไม่เชื่อ
“ทำหน้าแบบนั้น ไม่เชื่อใช่มั้ย” เรน พูดแล้วก็ล้วงกระเป๋า เอารูปธงชาติสหรัฐอเมริกาออกาให้เพื่อนเรินดู
“เออ มันไปมาจริงๆด้วย ได้ธงชาติอเมริกามาด้วย” เหิน เชื่อแล้วว่าเพื่อนเรนไปอเมริกามาจริงๆ
“ไปอเมริกาเสร็จ ก็ไปซาอุฯต่อ” เรน เล่าต่อ
“ไปทำไมซาอุฯ” เหินสงสัย
“ไปเติมน้ำมัน เพราะน้ำมันที่นั้นมันถูก” เรน ตอบเพื่อนเหิน พร้อมทำท่าขับรถ
“มันจะถูกขนาดไหนเชียว ถึงต้องไปเติมไกลถึงโน้น” เหิน ทำท่าไม่เชื่ออีกครั้ง
“แน่ะๆ หน้าแบบนี้ ไม่เชื่ออีกแล้วใช่มั้ย” เรน พูดจบ ก็หยิบขวดน้ำเปล่าออกมา แล้วก็เปิดขวด เทน้ำทิ้ง
“โห สงสัยน้ำมันที่โน้นจะถูกจริงๆ ถึงกับใส่ขวดมาเททิ้งเล่นกันเลย” เหิน เชื่ออีกครั้งว่า เรนไปมาจริงๆ
“ไปซาอุฯเสร็จ ก็ไปเกาหลีต่อ” เรน ยังคงไปต่อ
“ไปทำไมเกาหลี ไปศัลยกรรมเหรอ” เหิน สงสัย
“ไปกินเนื้อย่างเกาหลี” เรน พูดไป ลูบท้องไป
“ไม่ต้องล้วงเอาธงชาติเกาหลีออกมาเลย อันนี้เชื่อก็ได้” เหิน รู้แกวว่าเดี๋ยวเพื่อนเรน ต้องล้วงกระเป๋าเอาธงชาติเกาหลีออกมาแน่นอน เลยพูดดักไว้ก่อน
“อ้าว ไอ้เหิน พูดดักแบบนี้ ไปต่อไม่เป็นเลยเนี่ย แต่เนื้อย่างเกาหลีอร่อยจริงๆนะ มีส้มตำปูปลาร้าแถมด้วย” เรน บอกเพื่อนเหิน
“เออๆ รู้แล้ว” เหิน เชื่อเพื่อนเรน พร้อมกับหัวเราะ
“ไปกินเนื้อย่างเสร็จ ก็ไปสิงคโปร์ต่อ” เรน ยังคงไปต่อ
“ไปทำไม” เหิน สงสัย
“ไปกินลอดช่องสิงคโปร์” เรน เลียปากตัวเองแพลบๆ
“มีทับทิมกรอบมั้ย” เหิน ถามเพื่อนเรน เพราะชอบกินทับทิมกรอบ
“มีๆ ถ้าได้ไปสิงคโปร์อีก จะซื้อมาฝาก” เรน บอกกับเพื่อนเหิน
“ดีๆ เอามา 2 กิโลฯเลยนะ” เหิน ดีใจที่เพื่อนเรนใจดี
“โอเค ได้เลยเพื่อน” เรน รับปาก
“กินลอดช่องเสร็จ ก็ยังไปแวะอีกที่ก่อนกลับบ้าน ไปแวะจีนมา” เรน ไปต่อ
“ไปทำไม” เหิน สงสัย
“ไปกินขนมจีน” เรนลูบท้องอีกครั้ง
“โห อร่อยมั้ยเพื่อน ขนมจีนของแท้” เหิน ถามด้วยความสงสัย
“อร่อยดี แต่เสียอย่างเดียว กินอย่างอื่นมาเยอะ เลยกินขนมจีนได้นิดเดียว” เรน ทำหน้าว่ากินไม่ไหวแล้ว
“เออ เดี๋ยวไปก่อนนะเพื่อนเหิน ไว้เจอกันใหม่” เรน บอกลาเพื่อนเหิน
“จะรีบไปไหน นานๆเจอกันที” เหิน ยังคุยกับเพื่อนเรนสนุก เลยไม่อยากให้รีบไป
“อ่อ จะไปซื้อกุ้ง แล้วไปพม่า เอากุ้งไปเผาที่ย่างกุ้งน่ะ เอาไปฝากภรรยา ไปก่อนนะ” เรน พูดจบก็รีบเดินจากไปทันที
“เออๆ ไปเถอะ ไอ้พิเรน” เหิน ตะโกนบอกเพื่อนเรน
จบการสนทนาของเพื่อนซี้ทั้งสองคน ผู้คนแถวนั้นที่ได้ยินต่างก็อดอมยิ้ม และหัวเราะไม่ได้ นี้ถ้าไม่ใช่เพื่อนซี้กันจริงๆคงได้มีต่อยกันแน่ๆ เพราะคุยกันกวนประสาททั้งคู่
“อ้าว ไอ้คำ จะไปไหน” เหิน เจอเพื่อนคำ ก็เลยทักทายกัน
“จะไปสนามบินสุวรรณภูมิ” คำ อีกหนึ่งในเพื่อนซี้อารมณ์ดีตอบกับเพื่อนเหิน
“ไปทำไม จะบินไปไหนเหรอ” เหิน สงสัย
“จะไปซื้อเครื่องบิน” คำ ตายพร้อมกับทำท่ากางแขนออกว่าเป็นปีกเครื่องบิน
“เอ้า จะซื้อไปทำไม จะเอาบินไปไหน” เหิน ตกใจว่าเพื่อนจะซื้อเครื่องบิน
“ไม่ได้จะใช้เอง แต่จะซื้อเอาไปให้ภรรยา ให้ภรรยาขับไปตลาด” คำ ตอบเพื่อนเหิน
“โห มันไม่เวอร์ไปเหรอวะ ตลาดไหนเนี่ย” เหิน ตกใจปนสงสัย
“เออน่า เรื่องของภรรยา เราไม่ต้องรู้หรอก” คำ ตอบปัดให้จบคำถาม
“ซื้อเครื่องบินเสร็จ ก็ต้องไปซื้อรถโม่ปูนอีก” คำ บอกกับเพื่อนเหิน
“ซื้อไปทำไม สร้างบ้านใหม่เหรอ” เหิน สงสัย
“เปล่าๆ จะซื้อไปให้ภรรยา”
“เอาอีกละ ซื้อให้ภรรยาอีกละ คราวนี้ภรรยาจะขับไปไหนอีก”
“ไม่ได้จะเอาขับไปไหน แต่จะเอามาทำเครื่องปั่นน้ำผลไม้” คำ ตอบหน้านิ่ง
“โว๊ะ แล้วมันจะกินได้เหรอ” เหิน ตกใจ ที่จะเอารถโม่ปูนมาปั่นน้ำผลไม้
“เดี๋ยวเอามาแบ่งให้ รอภรรยาปั่นเสร็จก่อนนะ”
“ดีๆ อยากลองกินน้ำผลไม้ปั่นจากรถโม่ปูนดูสักทีเหมือนกัน” เหิน เลียปากตัวเองแผลบๆ
“ได้เครื่องบินแล้ว ได้รถโม่ปูนแล้ว ต้องไปซื้อรถพ่วงอีกนะ” คำ ยังไปต่อ
“เอาไปทำไมอีก” เหิน สงสัย
“เอาไปให้ภรรยาอีกแล้วล่ะ” คำ ตอบเพื่อนเหิน
“รักภรรยาจริงๆนะ ซื้อให้ทุกอย่างเลย ว่าแต่ซื้อรถพ่วงให้ภรรยาทำไม”
“ให้ภรรยาขับเอาเงินไปเข้าแบงค์” คำ ตอบพร้อมหัวเราะ
“รวยกันจริงๆ” เหิน มองฟ้าน้ำตาจะไหล
“เออ เหิน ที่บ้านมีสนามฟุตบอลมั้ย” คำ ถามหาสนามฟุตบอล
“ไม่มีหรอก บ้านยังหลังเล็กนิดเดียว จะเอาสนามฟุตบอลที่ไหนมา”
“อ้าวเหรอ งั้นเดี๋ยวไปก่อนนะเพื่อน ไว้เจอกันใหม่” คำ บอกลาเพื่อนเหิน
“จะรีบไปไหน แล้วจะเอาสนามฟุตบอลไปทำไม” เหิน สงสัย
“อ่อ จะเอาให้ภรรยาไว้ปลูกผักน่ะ ภรรยาชอบกันผักมาก” คำ ตอบหน้าตายิ้มแย้ม
“โว๊ะ มันจะไม่กว้างไปเหรอ สนามฟุตบอลเลยนะ” เหิน ทำท่ากางแขนออก บอกว่าสนามมันกว้างมาก
“ไม่กว้างหรอก ที่ปลูกเก่าก็ดอยทั้งลูก แต่พอดีขี้เกียจเดินขึ้นดอยน่ะมันเหนื่อย เลยอยากปลูกที่เรียบๆบ้าง” คำ พูดจบ ก็เดินจากไป
“ยอมมันเลย” เหิน พูดไป เกาหัวไป
จบการสนทนาของเพื่อนซี้อีกครั้งหนึ่ง ผู้คนที่ได้ยินต่างก็อมยิ้ม และหัวเราะไปตามๆกัน ถึงความเวอร์ของนายคำ และความซื่อของนายเหิน แต่ก็แปลกใจที่เพื่อนซี้เค้าสามารถคุยกันได้ บางคนถึงกับบอกว่า อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างจัง คุนกันเฮฮาดี ไม่มีโกรธกันเลย
ผ่านไป 1 วันสำหรับการติดตามเพื่อนซี้แห่งดินแดนอันสงบสุข
เช้าวันต่อมา ผู้คนในดินแดนแห่งนั้นต่างพากันสงสัยว่า นายเหินอุ้มตุ๊กตาหมามาด้วยทำไม และแล้วเหตุการณ์เฮฮาก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย ไอ้เหิน” เรน ทักทายเพื่อนเหินอีกครั้งที่เจอกัน
“อ้าว ไอ้เรน” เหิน ทักทายเพื่อนเรน
“ไม่เจอกันนาน ยังดูจนเหมือนเดิมเลยนะ” เรน ยังคงทักทายเพื่อนเหินแบบเดิม
“แน่นอนสิ” แต่คราวนี้เหินกลับยอมรับว่าจนจริงๆ
“เฮ้ย ไอ้เหิน ไอ้เรน” คำ เพื่อนซี้ของทั้งสองคนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา
“อ้าว ไอ้คำ” เหิน และเรน พูดพร้อมกัน ทักทายเพื่อนคำ ตอนนี้สามเพื่อนซี้อยู่กันพร้อมหน้าทีเดียว
“ไม่เจอกันนาน ยังดูจนเหมือนเดิมเลยนะ” เหิน ทักทายเพื่อนดำ
“เฮ้ยๆ เหิน อันนั้นของเรา” เรน สะกิดเพื่อนเหิน ว่านั้นมุขของเค้า
“อ้าวเหรอ” เหิน ทำหน้ามึนๆ แล้วก็หัวเราะ
“เหิน หอบข้าวของเยอะแยะ อุ้มหมาอีก จะไปไหนน่ะ” เรน เริ่มถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนเหินมีของเยอะแยะ
“อ่อ จะไปญี่ปุ่น” เหิน ตอบคำถามเพื่อนเรน
“ไปทำไมญี่ปุ่น ไปดูสาวเหรอ” คำ สงสัย
“ไม่ใช่ๆ จะไปภูเขาไฟฟูจิ” เหิน ตอบพร้อมทำท่ายกมือขึ้น ว่าภูเขาฟฟูจิสูงมาก
“อ่อ จะไปเที่ยวภูเขาไฟฟูจิ ไปเล่นหิมะ” เรน พูดขึ้นมา
“ไม่ใช่ๆ จะเอาปลาหมึกไปปิ้งต่างหาก” เหิน ตอบพร้อมหยิบกระดาษที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดประมาณฝ่ามือขึ้นมาให้เพื่อนทั้งสองคนดู
“เออ ท่าทางน่าจะอร่อยเนอะ ปิ้งมาเผื่อด้วยนะ” เรน ขอกินปลาหมึกปิ้งด้วยคน
“ได้ๆ เดี๋ยวจะปิ้งมาเผื่อด้วย” เหิน ยินดีปิ้งมาเผื่อเพื่อนเรน
“แล้วอุ้มหมามาทำไมเหิน” คำ เริ่มสงสัยบ้าง
“อ่อ จะไปดาวอังคาร” เหิน ตอบพร้อมชี้ไปบนท้องฟ้า
“จะพาหมาไปด้วยทำไม เดี๋ยวก็ลำบากหรอก” คำ ถามเพราะเป็นห่วง
“ต้องเอาไปสิ เพราะจะเอามันไปขี้” เหิน ขี้ไปที่ตุ๊กตาหมาที่อุ้มอยู่
“แถวนี้มันไม่มีที่ขี้รึไง ถึงต้องไปขี้ที่ดาวอังคาร” คำ แหงนมองบนท้องฟ้า
“มันไม่เท่ห์” เหิน ตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
“แล้วว่าจะไปดวงอาทิตย์ด้วยนะเนี่ย” เหิน พูดขึ้นมา ทำเอาเพื่อนซี้ทั้งสองตกใจ
“จะไปทำไมดวงอาทิตย์” เรน สงสัย
“จะเอาแกงไปอุ่น” เหิน ตอบพร้อมกับเลียปาก
“มันจะไม่ร้อนเหรอ” คำ ทักท้วง
“ก็ไปกลางคืนสิ กลางคืนมันเย็นนี่” เหิน ตอบแบบยิ้มๆ
“แล้วจะไปยังไง” เรน อยากรู้ถึงวิธีการเดินทาง
“ก็เอาไฟฉายส่อง แล้วไต่ลำแสงไฟฉายไปสิ ไปด้วยกันมั้ย” เหิน ชวนเพื่อนซี้ทั้งสองคน
“ไปคนเดียวเถอะ ฉันกลัวมีคนมาปิดไฟฉาย เดี๋ยวจะหล่นลงมาตาย” คำ บอกปัด ไม่ขอไปด้วย
“นั่นสิ ไม่รู้จักคิดนะเนี่ย” เรน เสริมอีกคน
“เอ้าๆ ไม่ต้องไปไหนกันแล้ว ถึงเวลากินยาแล้วจ้า” สาวสวยคนหนึ่งเรียกทั้งสามเพื่อนซี้กินยา
“ขอผมไปอุ่นแกงที่ดวงอาทิตย์ก่อนได้มั้ยหมอ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลย” เหิน ขอคุณหมอสาวสวยไปดวงอาทิตย์ก่อน
“กินยาก่อนนะคะ เดี๋ยวหมออนุญาตให้ไป” คุณหมอสาวสวยยิ้ม
“เฮ้” เพื่อนซี้ทั้งสามดีใจ เฮฮา ที่คุณหมอใจดี อนุญาตให้ไปดวงอาทิตย์ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น