เคยสังเกตรึเปล่าครับว่า เวลาเด็กอยากได้ของเล่น หรือของอะไรสักอย่างเวลาไปเดินซื้อของกับพ่อแม่ แต่พ่อแม่ไม่ยอมซื้อให้ เด็กจะทำยังไง ... ใช่ครับ ลงไปนั่งดิ้นกับพื้น งอแง ร้องไห้ โวยวาย จะเอาให้ได้ พอพ่อแม่ไปดึงตัวลุกขึ้นมา คราวนี้นอนดิ้นเลยครับหรือบางทีก็มีแบบหยุดเดินอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมเดินต่อถ้ายังไม่ได้ของ
มีสองทางเลือกที่จะหยุดเหตุการณ์นี้ ทางที่หนึ่งคือ ซื้อของให้ จะได้จบๆไป แต่เด็กก็จะได้ใจ รู้ถึงวิธีการ คราวหน้าอยากได้อะไร ก็ใช้วิธีเดิมนี่แหละ กับอีกทางที่สองคือ ใช้ไม้แข็ง ไม่ซื้อให้ แล้วลากตัวออกไปจากตรงนั้นให้ได้ วิธีนี้พ่อแม่อาจจะโดนคนแถวนั้นมองว่า นิสัยไม่ดี ขัดใจลูก แต่สิ่งที่ได้ตามมาคือ ลูกจะไม่ใช้วิธีนี้อีก เพราะมันไม่ได้ผล
สำหรับผู้ใหญ่นั้น การลงไปดิ้นแบบเด็กๆคงดูไม่ได้แน่ๆ อีกอย่างคือต่อให้ดิ้นให้ตาย ก็คงไม่ได้รับความเห็นใจจากใครหรอก วิธีการเลยเปลี่ยนจากดิ้นแบบเด็กๆ ไปเป็นชุมนุม ก่อม็อบ ปิดถนน ปิดล้อมสถานที่ หรือวิธีของเด็กๆที่หยุดเดินอยู่ตรงนั้นคนเดียว ไปเป็นหาแนวร่วมมาหยุดเดินนั่นเอง
ล่าสุดกับม็อบยางพารา ที่ปิดถนนเส้นหลักหลายเส้นทาง ทำให้คนอื่นที่ไม่ได้มีผลกระทบกับราคายาง ต้องมาเดือดร้อนไปด้วย เช่น โรงพยาบาล คนไข้ เจ้าของผลไม้ เจ้าของอาหารทะเล ฯลฯ ผมก็ไม่รู้ว่ามันน่าชื่นชมตรงไหนนะครับ
ผู้ใหญ่เดี๋ยวนี้มีนิสัยกลายเป็นเด็กกันมากขึ้น ไม่พอใจอะไรก็จัดชุมนุมบ้าง ปิดถนนบ้าง เดือดร้อนกันไปทั่ว ถ้ารัฐบาลไม่ตามใจ ก็จะชุมนุมกันอยู่แบบนั่นแหละ จนกว่ารัฐบาลจะตามใจ จนทำให้ผู้ใหญ่มองว่า...แหม วิธีการแบบนี้มันดีจริงๆ ทีนี้ไม่พอใจอะไร ก็ชุมนุมกันเลยละกัน
เด็ก ยังมีเหตุผลไม่พอ ยังคิดไม่ได้ว่า อันไหนควรไม่ควร อันไหนถูกอันไหนผิด ไม่ว่าเราจะอธิบายยังไง เจรจายังไง เด็กก็คือเด็ก ยากที่จะทำให้ลงตัวทั้งสองฝ่ายแต่เด็กไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร นอกจากคนที่เค้าอยู่ด้วย
ผู้ใหญ่ รู้จักมีเหตุผลแล้ว คิดเป็นว่า อันไหนควรไม่ควร ถูกหรือผิด เราคุยกันได้ เจรจากันได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยอยู่เป็นประจำ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น